Εκδήλωση για την οικογένεια διοργάνωσε η Μητρόπολη

Κυριακή, 04 Φεβρουαρίου 2024 23:14
Γράφτηκε από τον/την Αντώνης Χατζηκυριακίδης

Το απόγευμα της Κυριακής, 4^ης Φεβρουαρίου, στο κατάμεστο Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ στη Νάουσα έλαβε χώρα η καθιερωμένη εκδήλωση για την οικογένεια που διοργάνωσε η Μητρόπολη Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας με την ευκαιρία της Δεσποτικής και Θεομητορικής εορτής της Υπαπαντής του Κυρίου, η οποία παραδοσιακά συνδυάζεται με τη Γιορτή της Μητέρας και της Οικογενείας.

Tην εκδήλωση, η οποία πραγματοποιήθηκε σε συνεργασία με τον Σύλλογο Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας, άνοιξε η παιδική χορωδία «Χριστιανική Ελπίδα» και η χορωδία των Εκπαιδευτηρίων «Ελπίδα» από τη Θεσσαλονίκη υπό τη διεύθυνση της Φοίβης Μυτιληναίου.

Κεντρικός ομιλητής της εκδήλωσης ήταν ο εκπαιδευτικός Δημήτριος Παπαδόπουλος, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Εκκλησία και νέοι – Χάσαμε τα παιδιά μας;», ενώ χαιρετισμό απηύθυναν ο Μητροπολίτης Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας Παντελεήμων και ο πρόεδρος του Συλλόγου Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας Ιωάννης Βελέντζας.

Ο Μητροπολίτης μόπως κάθε χρόνο, βράβευσε πέντε πολύτεκνες μητέρες στις οποίες προσέφερε οικονομική βοήθεια και μία Ιερά Εικόνα ευχόμενος η Υπεραγία Θεοτόκος να ευλογεί, να σκέπει και να διαφυλάττει τις πολύτεκνες οικογένειες τους.

Στο τέλος της εκδήλωσης αναγνώστηκε το ψήφισμα που καταρτίστηκε προ λίγο ημερών από το σώμα των κληρικών της Μητροπόλεώς και εγκρίθηκε ομόφωνα από τους παρευρισκόμενους. Στο ψήφισμα διατυπώνεται και εκφράζεται η θέση της Εκκλησίας μας για το υπό ψήφιση νομοσχέδιο και θα αποσταλεί στους εκπροσώπους της επαρχίας μας στο Ελληνικό Κοινοβούλιο.

Το ψήφισμα συνυπέγραψαν μαζί με τον Μητροπολίτη, ο Σύλλογος Πολυτέκνων Νομού Ημαθίας, το Εκκλησιαστικό Ίδρυμα Μητροπολιτικό Κέντρο Πολιτισμού ΠΑΝΤΑΝΑΣΣΑ, το Ωδείο της Ιεράς μας Μητροπόλεώς, ο Σύλλογος Ιεροψαλτών «Κωνσταντίνος Πρίγγος», η Χριστιανική Ένωση Βεροίας, η Γ.Ε.Χ.Α. Βεροίας, η Γ.Ε.Χ.Α. Ναούσης, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη Βεροίας, η Ενωμένη Ρωμηοσύνη Ναούσης, το Εκκλησιαστικό Σωματείο «Ιερός Φώτιος», η Ένωση Θεολόγων Νομού Ημαθίας, ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων Δήμου Ναούσης, το Χριστιανικό Σωματείο «Μέγας Βασίλειος», ο Σύλλογος Τριτέκνων Νομού Ημαθίας και η Ένωση Πολιτών Ημαθίας.

Την εκδήλωση παρουσίασε ο πολύτεκνος Πρωτοπρ. Νεκτάριος Σαββίδης, υπεύθυνος του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής της Ιεράς μας Μητροπόλεώς.

Ο Μητροπολίτης στον χαιρετισμό του ανέφερε μεταξύ άλλων: Στόν ἀπόηχο τῆς ἑορτῆς τῶν ἁγίων τριῶν Ἱεραρχῶν, τούς ὁποίους τιμήσαμε στίς 30 Ἰανουαρίου, ἀλλά καί τῆς μεγάλης Δεσποτικῆς καί Θεομητορικῆς ἑορτῆς τῆς Ὑπαπαντῆς, πού ἑορτάσαμε προχθές, ἡ Ἐκκλησία μας ἀπό ἐτῶν ἔχει ὁρίσει νά τιμῶνται τήν Κυριακή μετά τήν Ὑπαπαντή οἱ «ἀφανεῖς», θά μπορούσαμε νά ποῦμε, πρωταγωνίστριες τῶν δύο ἑορτῶν, οἱ μητέρες τῶν ἁγίων τριῶν Ἱεραρχῶν, ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, μητέρα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἡ ἁγία Νόννα, μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, καί ἡ ἁγία Ἀνθοῦσα, μητέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, καί φυσικά τό ἱερώτατο πρόσωπο τῆς κατ᾽ ἐξοχήν Μητέρας, τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου μας καί μητέρας ὅλων μας, τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου.

Αὐτή τήν ἡμέρα ἔχει καθιερώσει καί ἡ Ἱερά Μητρόπολή γιά νά τιμᾶ, μέ τήν ἑορταστική ἐκδήλωση πού ὀργανώνει κάθε χρόνο, μαζί μέ τίς ἁγίες μητέρες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν καί τήν κάθε μητέρα, ἰδιαιτέρως τήν πολύτεκνη μητέρα, ἀναγνωρίζοντας τή σημασία τῆς μητέρας στήν ἀνατροφή καί τή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί τῆς οἰκογενείας, καθώς καί τή γενικότερη προσφορά τους στήν κοινωνία μας, στήν πατρίδα μας καί στήν Ἐκκλησία.

Μπορεῖ ἡ ἐποχή στήν ὁποία ἔζησαν οἱ ἁγίες μητέρες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν νά μᾶς φαίνεται μακρινή ἤ διαφορετική ἀπό τή σημερινή, ὅμως στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει ἐποχή χωρίς δυσκολίες, χωρίς ἐμπόδια, χωρίς πειρασμούς. Δέν ὑπάρχει ἐποχή στήν ὁποία ὁ ρόλος τῆς μητέρας νά μήν εἶναι ἀναγκαῖος καί στή διαπαιδαγώγηση τῶν παιδιῶν ἀλλά καί στή συγκρότηση καί τή συνοχή τῆς οἰκογενείας.

Γιατί, ἄν ἡ σημερινή ἐποχή εἶναι δύσκολη γιά νά μεγαλώνεις παιδιά ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῶν οἰκονομικῶν καί ἄλλων προβλημάτων πού πολλοί ἀντιμετωπίζουν, ἀλλά καί ἐξαιτίας ὅσων παρακολουθοῦμε μέ ἀνησυχία καί μέ θλίψη ὅτι συμβαίνουν στόν κόσμο, καί τά ὁποῖα εἶναι ἀπότοκα τῆς ἀπαξιώσεως τῶν ἀρχῶν καί τῶν ἠθικῶν ἀξιῶν, πού προοδευτικά συντελεῖται στόν κόσμο μας, ἀλλά καί τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία, δέν ἦταν λίγες οἱ δυσκολίες πού ἀντιμετώπισαν καί οἱ μητέρες τῶν τριῶν Ἱεραρχῶν, ζώντας σέ μία ἐποχή μέ πολλές προκλήσεις καί πειρασμούς. Μία ἐποχή κατά τήν ὁποία ἡ χριστιανική πίστη κλονιζόταν ἀπό τίς αἱρέσεις ἀλλά καί ἀπό τίς ἐναντίον της ἐπιθέσεις τῶν ἐκπροσώπων τῆς εἰδωλολατρικῆς θρησκείας. Μία ἐποχή μεταβατική, μέ ἀλληλοσυγκρουόμενους τρόπους ζωῆς πού, ὅπως εἶναι φυσικό, εἵλκυαν τούς νέους ἀνθρώπους καί δυσκόλευαν ὅσους ἤθελαν νά ἀκολουθήσουν τόν δρόμο τῆς ἀρετῆς.

Οἱ τρεῖς ἁγίες μητέρες βρέθηκαν καί αὐτές ἀντιμέτωπες μέ προβλήματα καί δυσκολίες μέσα στήν οἰκογένειά τους.

Πολύτεκνη μητέρα δέκα παιδιῶν ἡ ἁγία Ἐμμέλεια, ἔχασε τό ἕνα της παιδί σέ νεαρή ἡλικία καί τόν σύζυγό της ἀμέσως μετά τή γέννηση τοῦ τελευταίου της παιδιοῦ.

Χήρα σέ πολύ νεαρή ἡλικία ἔμεινε ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού ἀνέλαβε μόνη της ὅλη τήν εὐθύνη τῆς ἀνατροφῆς του, ἐνῶ ἡ ἁγία Νόννα, ἡ μητέρα τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, κλήθηκε νά ἐπαναφέρει τόν σύζυγό της Γρηγόριο στήν ὀρθή πίστη, καθώς εἶχε παρασυρθεῖ στήν αἵρεση τῶν Ὑψισταρίων. Καί τό ἐπέτυχε μέ τήν ὑπομονή, μέ τόν λόγο της καί τήν προσευχή της.

Μέ αὐτές τίς μητέρες καί σέ αὐτές τίς οἰκογένειες μεγάλωσαν οἱ τρεῖς Ἱεράρχες, καί διδάχθηκαν τήν πίστη, τήν ἀγάπη καί τήν προσφορά πρός τούς ἀνθρώπους, καί ἰδιαιτέρως στούς ἐνδεεῖς καί τούς πάσχοντες. Καί αὐτό μόνο μᾶς δείχνει πόσο μεγάλη σημασία ἔχει ἡ οἰκογένεια στήν ἀνατροφή καί τή διαμόρφωση τοῦ χαρακτήρα καί τῆς προσωπικότητος τῶν παιδιῶν, ἀλλά καί πόσο καθοριστική εἶναι γιά τήν ἐξέλιξή τους.

Tό βλέπουμε, ἄλλωστε, καί στήν οἰκογένεια τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, τοῦ ὁποίου ὄχι μόνο οἱ γονεῖς, ἀλλά καί τά ἄλλα τέσσερα παιδιά, οἱ δύο ἀδελφοί καί οἱ δύο ἀδελφές τοῦ ἁγίου Γρηγορίου, ἁγίασαν καί ἀνεγράφησαν πρίν ἀπό ἀρκετά χρόνια, μέ πρόταση τῆς Ἱερᾶς μας Μητροπόλεως, ἀπό τό Οἰκουμενικό μας Πατριαρχεῖο στό Ἁγιολόγιο τῆς Ἐκκλησίας μας.

Δέν ἀρκεῖ ὅμως ἁπλῶς νά τιμοῦμε τίς μητέρες, ἐπαναλαμβάνοντας κάποιες στερεότυπες φράσεις γιά τή σημασία καί τήν προσφορά τους, ἀλλά στήν πραγματικότητα νά μήν τίς τιμοῦμε ἔμπρακτα, ἀποδίδοντας τόν σεβασμό μας στήν ἀποστολή τους μέ πράξεις, καί ἐνισχύοντας τόν ρόλο τῆς μητέρας μέσα στήν κοινωνία μας, ἀντί νά τόν εὐτελίζουμε.

Τό γνωρίζουμε ὅλοι ὅτι ἡ πατρίδα μας ἀντιμετωπίζει σοβαρότατο δημογραφικό πρόβλημα, σοβαρότερο ἀπό κάθε ἄλλη χώρα τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως. Γι᾽ αὐτό καί πρέπει νά ἀποδίδουμε ἀκόμη μεγαλύτερη σημασία στόν ρόλο καί στήν προσφορά τῆς μητέρας καί τῆς οἰκογένειας, ἰδίως τῆς πολύτεκνης.

Ἀντ᾽ αὐτοῦ ὅμως παρατηροῦμε μέ ἀπογοήτευση καί θλίψη ὅτι, ἀντί νά γίνει προσπάθεια νά θωρακισθεῖ ἡ οἰκογένεια, νά ὑποστηριχθοῦν οἱ ἠθικές ἀρχές καί ἀξίες, ὥστε νά περιορισθοῦν ἡ βία καί οἱ κακοποιητικές συμπεριφορές ἐντός καί ἐκτός τῆς οἰκογενείας, ἐπιχειρεῖται νά κλονισθεῖ καί νά πληγεῖ καί ἄλλο ἡ οἰκογένεια μέ τόν νέο νόμο, ὁ ὁποῖος βρίσκεται σέ διαβούλευση, καί ὁ ὁποῖος θά ἀλλοιώνει τόν ἱερό θεσμό τοῦ γάμου καί τήν ἔννοια τῆς οἰκογενείας, καθιερώνοντας ὡς γάμο τήν ἕνωση ἀτόμων τοῦ ἰδίου φύλου καί δίδοντάς τους τό δικαίωμα τῆς τεκνοθεσίας.

Ἡ οἰκογένεια εἶχε πάντα ἀρχές καί ἀξίες, χωρίς τίς ὁποῖες δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει καί νά ἐπιτελέσει τήν ἀποστολή της στήν κοινωνία.

Ναί, ἡ ἀγάπη εἶναι ἀπαραίτητη στήν οἰκογένεια, ἀλλά πρέπει νά εἶναι σωστή ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη δέν ἐκφράζεται οὔτε μόνο μέ λόγια οὔτε μόνο ἱκανοποιώντας τίς ἀνάγκες καί τίς ἐπιθυμίες τῶν παιδιῶν. Ἀγάπη εἶναι νά δίνεις ἐσύ πρῶτος ἤ πρώτη τό παράδειγμα τῆς ἀγάπης μέσα στήν οἰκογένεια καί νά δείχνεις ποιός εἶναι ὁ σωστός τρόπος νά ἀγαπᾶς.

Τό παιδί δέν εἶναι ἁπλῶς κάποιο πρόσωπο μέσα στήν οἰκογένεια, εἶναι μία ὕπαρξη πού ἦλθε στόν κόσμο ἀπό τούς δύο γονεῖς, πού ἀκόμη καί στήν περίπτωση πού, δυστυχῶς ὑπάρχει συχνά στήν ἐποχή μας, δέν ζοῦν πλέον μαζί, ἔχουν τήν ὑποχρέωση νά εἶναι παρόντες καί συνεργαζόμενοι στήν ἀνατροφή τοῦ παιδιοῦ τους, γιατί ἡ οἰκογένεια εἶναι τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο μεγαλώνουν τά παιδιά καί τήν ἔχουν ἀνάγκη.

Γι᾽ αὐτό δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ οἰκογένεια, αὐτό τό ἐναλλακτικό μοντέλο πού προβάλλεται τώρα, προσβάλλοντας στήν πραγματικότητα τήν πραγματική οἰκογένεια, ὅπως ὑφίσταται αἰῶνες τώρα. Δέν μπορεῖ νά ὑφίσταται οἰκογένεια, ἐφόσον δέν συνίσταται ἀπό πατέρα καί μητέρα. Δέν μπορεῖ νά θεωρεῖται οἰκογένεια ἡ ὁποιαδήποτε συνένωση δύο ἀνθρώπων τοῦ ἴδιου φύλου, ὅπως ἐπιδιώκεται νά θεσμοθετηθεῖ στίς ἡμέρες μας καί στήν πατρίδα μας, ἀντίθετα στή λογική ἀλλά καί τήν παράδοση τῆς πατρίδος μας, ἀντίθετα μέ τήν ἴδια τή φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως αὐτή προσδιορίζεται μέ βάση καί τίς ἀνατομικές, βιολογικές καί λοιπές διαφορές μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν. Τό ἐπιχείρημα ὅτι ἔχει ἀναγνωρισθεῖ γάμος μεταξύ ὁμοφύλων ἀνθρώπων καί σέ ἄλλες χῶρες καί κατά συνέπεια εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά τόν υἱοθετήσουμε καί ἐμεῖς, δέν ἰσχύει, γιατί ὑπάρχουν καί ἄλλες χῶρες, ὅπως π.χ. ἡ Ἰταλία, ἡ Βουλγαρία, ἡ Ρουμανία καί ἄλλες, πού δέν ἔχουν καθιερώσει ἕναν τέτοιο γάμο καί πολύ περισσότερο δικαιώματα τεκνοθεσίας σέ ὁμόφυλα ζευγάρια.

Ἡ Ἐκκλησία μας δέν ἀγνοεῖ τί συμβαίνει στήν κοινωνία καί φυσικά ἀναγνωρίζει ὅτι ὁ κάθε ἄνθρωπος ἔχει τήν ἐλευθερία νά πορευθεῖ στή ζωή του ὅπως θέλει, καί ἀντίθετα ἀκόμη μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, καί ἀντίθετα πρός τήν ἀνθρώπινη φύση, τήν ὁποία δημιούργησε ὁ Θεός, κατασκευάζοντας «ἄρσεν καί θῆλυ» καί καθιστώντας τόν ἄνθρωπο συνδημιουργό του στή γέννηση νέων ἀνθρώπων. Ἄλλωστε ἡ ἀποδοχή τῆς ὑπάρξεως δύο καί μόνο φύλων εἶναι τεκμηριωμένη καί ἀποδεκτή ἐπιστημονικά, ὅπως καί οἱ διαφορές πού ὑπάρχουν μεταξύ τῶν δύο φύλων. Καί ὅταν δύο ἑτερόφυλοι ἄνθρωποι ἔχουν δικαίωμα στόν γάμο, δέν σημαίνει ὅτι ἡ μή ἀναγνώριση γάμου μεταξύ ὁμοφύλων ἀνθρώπων παραβιάζει ὁποιοδήποτε δικαίωμά τους.

Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν ἐπ᾽ οὐδενί νά ἀναγνωρίσει ὁμόφυλες σχέσεις ὡς ἀποδεκτές, ὅταν μάλιστα ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει ξεκάθαρα πρός τούς Κορινθίους: «οὐκ οἴδατε ὅτι ἄδικοι Θεοῦ βασιλείαν οὐ κληρονομήσουσιν; μή πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοί οὔτε μαλακοί οὔτε ἀρσενοκοῖται … βασιλείαν Θεοῦ κληρονομήσουσιν (1 Κορ. 6.9-10).

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι σαφής, ὅ,τι καί ἄν ἰσχυρίζονται σήμερα ὁρισμένοι, λέγοντας ὅτι δῆθεν ἡ ὁμοφυλοφιλία δέν εἶναι ἁμαρτία. Πλανῶνται πλάνην οἰκτράν. Ἄς διαβάσουν γιά τά Σόδομα καί τά Γόμορα, γιά νά κατανοήσουν τί εἴδους ἁμαρτία εἶναι ἡ ὁμοφυλοφιλία.

Ἡ ἐπιλογή κάποιων νά ἀκολουθήσουν ἕναν ἀντίθετο ἀπό τόν νόμο τοῦ Θεοῦ ἀλλά καί ἀπό τήν ἀνθρώπινη φύση δρόμο, δέν καθιστᾶ αὐτόν τόν δρόμο ὀρθό, οὔτε καθιστᾶ τήν ἀποδοχή του δικαίωμα, τό ὁποῖο ὀφείλουμε νά ἀναγνωρίσουμε καί μάλιστα ἐν ὀνόματι ἑνός δῆθεν ἐκσυγχρονισμοῦ τῆς κοινωνίας μας.

Δέν παραβλέπουμε ὅτι ὑπάρχουν «ἑνώσεις» καί ὁμόφυλων ἀνθρώπων, ἀλλά γι᾽ αὐτές ὑπάρχει τό σύμφωνο συμβιώσεως. Τί χρειάζεται, λοιπόν, μία ἄλλη πρόβλεψη, ἀντίστοιχη τοῦ γάμου;

Καί ἐδῶ μπαίνει τό ἐπιχείρημα ὅτι τά παιδιά πού ὑπάρχουν στό πλαίσιο τέτοιων σχέσεων ἔχουν δικαιώματα τά ὁποῖα πρέπει νά ἀναγνωρισθοῦν.

Ναί, τά παιδιά ἔχουν δικαιώματα, γιά τά ὁποῖα ἡ πολιτεία ὀφείλει νά μεριμνήσει, ἀλλά δέν θά πρέπει ἡ προάσπιση «τῶν δικαιωμάτων τοῦ παιδιοῦ» νά χρησιμοποιεῖται ὑποκριτικά, μέ σκοπό νά ἐξυπηρετηθοῦν διεκδικούμενα δικαιώματα ἐνηλίκων πού ὑλοποιοῦνται μέσω ἑνός παιδιοῦ. Νά χρησιμοποιοῦνται δηλαδή τά παιδιά γιά νά νομιμοποιηθεῖ ὁ λεγόμενος γάμος δύο ὁμοφύλων ἀνθρώπων, δύο ἀνδρῶν ἤ δύο γυναικῶν. Διότι τό ζήτημα τῆς ἀποκτήσεως παιδιοῦ ἀπό δύο ὁμόφυλους ἀνθρώπους δέν ἀφορᾶ δικαίωμα τοῦ ἴδιου τοῦ παιδιοῦ, ἐφόσον δέν σχετίζεται μέ τήν προστασία του, ἀλλά ἀποκλειστικά καί μόνο διεκδίκηση τῶν ἐνηλίκων.

Καί αὐτό ἰσχύει εἴτε ἄν ἡ τεκνοθεσία γίνεται μέσω παρένθετης μητέρας, κάτι τό ὁποῖο μπορεῖ νά ἀποκλείει ὁ σχεδιαζόμενος νόμος, ἀλλά ὑπάρχουν δυνατότητες νά παρακαμφθεῖ, ἐφόσον τό παιδί ἀποκτηθεῖ σέ χώρα ἡ νομοθεσία τῆς ὁποίας τό ἐπιτρέπει, εἴτε μέσω τῆς υἱοθεσίας. Πόσο ὅμως ἠθικά ἀποδεκτό εἶναι νά καθίσταται ἕνα παιδί ἀντικείμενο δικαιώματος ἐνηλίκων; Ἀλλά καί πόσο ἠθικά ἀποδεκτό εἶναι ἡ γυναίκα, ἡ ὁποία παρά τίς νομοθετικές πρόνοιες δυστυχῶς στήν πράξη δέν εἶναι ἀκόμη ἀπολύτως ἴση μέ τόν ἄνδρα, νά ὑποβιβάζεται ἀκόμη περισσότερο, ὅταν ὡς «παρένθετη» μητέρα, δέν ἐξυπηρετεῖ ἰατρικές ἀνάγκες μιᾶς ἄλλης γυναίκας, ἀλλά καθίσταται ἀντικείμενο ἐκμεταλλεύσεως καί μάλιστα τοῦ μοναδικοῦ καί ἀνεπανάληπτου ρόλου τῆς κυοφορίας καί τῆς μητρότητος.

Ὅσοι ἀκόμη ὑποστηρίζουν τά δικαιώματα τῶν παιδιῶν καί πολύ περισσότερο τῶν παιδιῶν, τά ὁποῖα ζοῦν μέσα σέ ἕνα ὁμόφυλο σχῆμα, ξεχνοῦν ὅτι τά παιδιά, ὅση ἀγάπη καί ἄν ἀπολαμβάνουν, ὅσα καί ἄν τούς προσφέρουν μέσα στό περιβάλλον πού ζοῦν, ἔχουν ἐπίσης τό δικαίωμα νά γνωρίζουν τή φυσική τους μητέρα καί τόν φυσικό τους πατέρα, ἔχουν τό δικαίωμα νά μήν βιώνουν μία διαφορετική σχέση ἀπό τά ἄλλα παιδιά, τούς συμμαθητές τους στό σχολεῖο ἤ στόν κοινωνικό τους περίγυρο, ἔχουν τό δικαίωμα νά συνειδητοποιήσουν καί νά μάθουν νά σέβονται τή διαφορετικότητα τῶν φύλων καί τῶν ἀνθρώπων, πού δέν μπορεῖ νά ἰσοπεδώνεται σέ κάποιες περιπτώσεις πού ἐξυπηρετοῦν τά συμφέροντα ὁρισμένων, ἔχουν ἀκόμη καί αὐτά τά παιδιά τό δικαίωμα, ὅπως καί τά συνομίληκά τους παιδιά, νά βαπτισθοῦν στή νηπιακή τους ἡλικία καί νά ἔχουν τή χάρη τοῦ Θεοῦ νά τά συνοδεύει στή ζωή τους.

Καί ὅλα αὐτά ὄχι ἁπλῶς δέν τούς ἀναγνωρίζονται μέσα στό νομοθετικό πλαίσιο πού συζητεῖται, ἀλλά καί ἀγνοοῦνται προκλητικά.

Ἀλλά, π.χ. πῶς νά βαπτίσει ἡ Ἐκκλησία αὐτά τά παιδιά, ὅσο καί ἄν δέν εὐθύνονται καθόλου αὐτά, ὅταν ὁ νηπιοβαπτισμός προϋποθέτει ὅτι τό νήπιο μεγαλώνει μέσα σέ ἕνα περιβάλλον πού θά τό κατηχήσει στή χριστιανική πίστη καί ὄχι σέ ἕνα περιβάλλον πού τήν ἀπορρίπτει μέ τή στάση ζωῆς του;

Ἡ Ἐκκλησία ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἀνθρώπους μέ ἀγάπη, ἀλλά δέν ὑπάρχει ἀγάπη πού νά εἶναι ἀντίθετη πρός τόν λόγο καί τόν νόμο τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι ἡ Αὐτο-αγάπη.

Γι᾽ αὐτό καί δέν εἶναι δυνατόν νά συναινέσει σέ καμία ἐνέργεια καί μεθόδευση πού πλήττει τόν ἱερό θεσμό τῆς οἰκογένειας. Καί ἔχει εὐθύνη νά διατυπώσει τή γνώμη καί τήν πίστη της πού δέν εἶναι οὔτε συντηρητική οὔτε ὀπισθοδρομική ἀλλά εἶναι ἡ αἰώνια ἀλήθεια τῆς πίστεώς της.

Ἔχει εὐθύνη νά ἐνημερώσει τούς ἀνθρώπους γιά ἕνα θέμα πού μᾶς ἀπασχολεῖ ὅλους καί πού τίς συνέπειές του θά τίς ἀντιμετωπίσουμε ὅλοι πολύ σύντομα, ὅπως τίς ζοῦν σέ ἄλλες χῶρες, ὅπως στόν Καναδᾶ ἤ στήν Ἀμερική, σύμφωνα μέ μαρτυρίες πού ἔχουν δεῖ τό φῶς τῆς δημοσιότητος.

Εἶναι ἀνάγκη νά τό τονίσουμε καί νά τό διακηρύξουμε ὅτι μέ τόν νόμο ὁ ὁποῖος θεσμοθετεῖ τόν γάμο ἀτόμων τοῦ ἴδιου φύλου καί τό δικαίωμα τεκνοθεσίας πλήττεται ὁ θεσμός τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογενείας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό θεμέλιο τῆς κοινωνίας μας, καί ὁ ὁποῖος προσέφερε καί προσφέρει τόσα πολλά στήν πατρίδα μας.

Γι᾽ αὐτό καί καλοῦμε ὅλους τούς ὑπευθύνους νά ἀναλογισθοῦν τίς συνέπειες καί νά ἀναλάβουν τίς εὐθύνες τους.

Θά ἤθελα, τελειώνοντας, νά εὐχαριστήσω τήν ὡραία αὐτή παιδική χορωδία, πού καί μόνο ἡ παρουσία της, ὅλα αὐτά τά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας, μᾶς ἔδωσαν τό καλύτερο μάθημα, τί εἶναι ἡ οἰκογένεια τοῦ Χριστοῦ, ἡ οἰκογένεια τῆς Ἐκκλησίας καί κατ᾽ ἐπέκταση ἡ κατ᾽ οἶκον Ἐκκλησία. Μέσα ἀπό αὐτά τά παιδικά στόματα ἀκούσαμε τόσες ἀλήθειες1 Νά εὐχαριστήσω, λοιπόν, τή χορωδία τῆς «Χριστιανικῆς Ἐλπίδος» καί τή χορωδία τῶν Ἐκπαιδευτηρίων «ΕΛΠΙΔΑ», ὅλα τά μέλη τους ἀλλά καί τούς ὑπευθύνους τῶν χορωδιῶν, πού εἶχαν τήν καλωσύνη νά ἔλθουν στήν πόλη μας καί νά μᾶς τραγουδήσουν τόσο ὄμορφα στήν ἀρχή τῆς ἐκδηλώσεώς μας.

Νά εὐχαριστήσω καί τόν ἐλλογιμώτατο ὁμιλητή μας, τόν κ. Δημήτριο Παπαδόπουλο, πού μᾶς μίλησε τόσο ὡραῖα καί μᾶς παρουσίασε ἕνα τόσο ἐνδιαφέρον θέμα, τόσο πνευματικό, «Ἡ ἀντιμετώπιση τῶν νέων ἀνθρώπων», κάτι πού ἀφορᾶ ὅλους μας, καί τήν Ἐκκλησία καί τήν Παιδεία καί τήν οἰκογένεια καί τόν καθένα μας ξεχωριστά.

View this gallery on Flickr

View the embedded image gallery online at:
https://pliroforiodotis.gr./index.php/news/society-menu/education-menu/94355-ekdilosi-gia-tin-oikogeneia-diorganose-i-mitropoli#sigProId5f8900174e