Η γενίκευση της βλακείας

Του Γιώργου Γκιάτα

Το μείζον θέμα των ημερών το δημοψήφισμα. Όλοι συζητούν για τις επιπτώσεις και το αποτελέσματά του, βρίσκοντας αφορμή να αναδειχτούν, να εκφράσουν επαναλαμβανόμενες και κουραστικές απόψεις, να κατακρίνουν, να κατευθύνουν- με την σοφία που τους διακρίνει- τους άσχετους και «ακολουθούντες» ανημέρωτους πολίτες.

Εμείς οι υπόλοιποι, σαν γνήσια τέκνα υπεύθυνων και με άποψη επί παντός θέματος, αντιγραφέων και επαναλαμβανόμενων «μασούντων και αναμασούντων» από κοντά. Μπροστά εσύ και από πίσω εμείς και ...θα τους δείξουμε.

Πως φτάσαμε στο δημοψήφισμα; Τα έκανε καλύτερα ή χειρότερα από τους προηγούμενους; Μάλλον και ο Τσίπρας δεν έκανε τίποτα. Άλλα είπε και άλλα υπογράφει...και διάφορα τέτοια.

Θεωρώ πως ο Τσίπρας διαπραγματεύτηκε αυτό που ήθελε. Τι ήταν αυτό που ήθελε, μόνο ο ίδιος το ξέρει. Εκ του αποτελέσματος δείχνει ότι ήταν κάτι ελλιπές, κενό και αδύναμο, κάτι λίγο απ΄όλα και τίποτα από αυτά. Κάτι τέλος πάντων θολό και ασαφές. Και μην πει κάποιος ότι ήταν ξεκάθαρο γιατί με βάση το πρόγραμμά του αθέτησε τα περί ΕΝΦΙΑ, κατώτατου μισθού, σχίσιμο του μνημονίου, διαγραφής ή κουρέματος του χρέους, με πρόγραμμα ή χωρίς, με πλεόνασμα μικρό ή μεγάλο και πάει λέγοντας. Αυτό που ήθελε όμως ,το είχε πρόχειρα σχεδιασμένο στο μυαλό του σε γενικές γραμμές και ακολούθησε το «βλέποντας και κάνοντας πίσω όπου δεν με παίρνει» και προσβλέποντας στις καλές διαθέσεις των δανειστών-εταίρων. Και αυτό το έκανε σαν άπειρος παιδαγωγός απευθυνόμενους σε «μεταπτυχιακούς μαθητές». Πήγε σε ξένο χώρο για να τους κάνει μάθημα και να τους επιβάλλει την άποψη του ως ναρκισσιστής και Ελληναράς , ως κάτοχος της μοναδικής, αληθούς και σωτήριας ρεαλιστική λύσης τονίζοντας τους και τις ομολογουμένως επιπόλαιες και καταστροφικές ενέργειες που βάθυναν την ύφεση. Θεώρησε πως θα τύχει ανταπόκρισης, είχε ελπίδες (φρούδες από ότι αποδείχθηκαν) βοήθειας και στήριξης από άλλους ηγέτες , φορείς, οργανώσεις, ομάδες δυσαρεστημένες και διάφορους τέτοιους.

Αυτοί στρατηγικά τον αποδήμησαν, τον έφθειραν απαντώντας του καθημερινά 50-100 άτομα, φιλικά, αλλοπρόσαλλα, εχθρικά, αλληλέγγυα, με χίλιους τρόπους και άλλες τόσες αντιφάσεις και σχόλια. Από κοντά ηγέτες, φορείς, εκπρόσωποι φορών και λοιποί εμπλεκόμενοι , ΜΜΕ, συνεπικουρούμενοι από τους εγχώριους φωστήρες και πρώην σωτήρες που περίμεναν την παρένθεσή του για να επανέλθουν στην εξουσία.

Πήγε σαν πρόβατο μέσα σε λύκους για να καθορίσει το μενού τους όρους του φαγητού. Και φυσικά πήρε... αυτό που ήθελαν να του δώσουν οι άλλοι. Μάλλον πήραν οι άλλοι αυτό που ήθελαν να πάρουν.

Και τώρα με κίνηση τακτικής (εντυπώσεων και όχι ουσίας) την ύστατη ώρα προσπαθεί να σώσει τα προσχήματα. Όλη αυτή η αναστάτωση που δημιουργήθηκε την οικειοποιούνται δυστυχώς οι ακατάλληλοι που μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση και μάλιστα κάνουν και κήρυγμα, ως σημαιοφόροι, για να καρπωθούν τα οφέλη της νίκης . Ακόμη να λειτουργούν χαιρέκακα, ως φωστήρες και σωτήρες μας. Γιατί νομιμοποίηση του άχρηστου μπορεί να κάνει μόνο ο βλάκας.

Δυστυχώς ισχύει αυτό που έλεγε η γιαγιά μου.» Θα μπδήσω μάνα... θα σε δω παιδί μου». Καλές οι θεωρίες, τα σχέδια τα σχόλια και οι κριτικές όμως αναλαμβάνοντας δράση δοκιμάζεσαι και κρίνεσαι. Κρίνεσαι για την διαδικασία αλλά κυρίως για τα αποτελέσματά της. Και εδώ που έφτασε τις διαδικασίες, τα αποτελέσματα είναι τουλάχιστον αρνητικά. Κρύβεται πίσω από το δημοψήφισμα για να καλύψει αδυναμίες και αποτυχημένες προσπάθειες ή αδράνεια και εφησυχασμό, λαθεμένες εκτιμήσεις και υψηλές προσδοκίες

Για το ΝΑΙ και το ΟΧΙ μπορούν να ειπωθούν πολλά. Το ΝΑΙ οδηγεί σε εκλογές ή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Έρχονται δηλαδή ξανά οι άλλοι που έφεραν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού σε αυτό το χάλι, που ενώ ανέλαβαν ξανά για να διορθώσουν την κατάσταση τα έκαναν....χειρότερα!!! Σήμερα ξανάρχονται και προσδοκίες- για βελτίωση της κατάστασης-υπάρχουν μόνο στους ηλίθιους. Το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού, το τρις ; Με αυτούς μένουμε σε πρόγραμμα (ύφεση και νέα μέτρα) αλλά και στο ΕΥΡΩ!!! Αυτό παραδόξως σήμερα μοιάζει λαχείο...

Το ΟΧΙ οδηγεί σε ικανοποίηση των εγωμανών , των κατατρεγμένων, των αδικημένων και τόσων άλλων θιγμένων από την κρίση. Δίνει όμως λύση στο πρόβλημα των ημερών ή προοπτική για τη συνέχεια; Θα μου επιτρέψετε να αμφιβάλλω και εξηγούμε. Ποιος μα διασφαλίζει ότι με ένα όχι θα μας δουν διαφορετικά αυτοί που μας έχουν πιασμένους από το λαιμό; Με την ίδια τακτική πήγαμε σαν νεοεκλεγείσα κυβέρνηση και τους είπαμε πως «...έχουμε νωπή εντολή...» Και τι μας απάντησαν. Καλώς τα παιδιά (3-0)... !!!

Με το ΟΧΙ μένουμε σε πρόγραμμα (με πιο δυσμενείς όρους από αυτούς που τάχα θα απορρίψουμε) ή φεύγουμε. Άντε γεια...που λέμε ποδοσφαιρικά με ότι συνεπάγεται.

Του τι θέλει ο καθένας μας διαφέρει από αυτό που θα συμβεί. Και εγώ θα έλεγα για τα χιλιοειπωμένα και στραβά που συμβαίνουν στη χώρα μας, πως θέλω να διαλυθεί το σύμπαν και η Ευρώπη αφού μας φέρονται με αυτό τον τρόπο και μας ταπεινώνουν, μας προσβάλουν καθημερινά ως χώρα και ως λαό. Εδώ βρισκόμαστε σε ένα «παιχνίδι». Δεν παίζεται όμως το παιχνίδι όπως εσύ θέλεις. Δεν παίζεις αν δεν γνωρίζεις τους όρους του παιχνιδιού, τους παίκτες και τις δυνατότητες τους. Κυρίως δεν πρέπει να σου διαφεύγει ότι σε κάθε παιχνίδι δεν κερδίζεις μόνο αλλά χάνεις κιόλας. Διεκδικείς και δίνεις, προσδοκώντας να πάρεις. Αυτά «λέει» η λογική. Και εφ όσον συνυπάρχεις με άλλους, προσπαθείς να βρεις λύσεις. Δεν θες και δεν σου αρέσει;

Φεύγεις...και ο Θεός βοηθός.

Μετράς τις εκτιμήσεις της λύσης, της παραμονής και της αποχώρησης. Δεν ρωτάς όμως τα παιδιά αν θα χωρίσεις τη γυναίκα σου. Αποφασίζεις εσύ για τα θέματα που σε αφορούν. Αυτός είναι ο ρόλος σου. Τουλάχιστον δεν τα ρωτάς στο τέλος, όταν έχεις έρθει σε δύσκολη θέση από την άλλη πλευρά.

Μηδαμινές οι διαφορές, υπαρκτές οι προϋποθέσεις για συμφωνία. Ανεύθυνοι οι καταλογισμοί των αρνητικών στάσεων μόνο στους άλλους και σε μας μόνο των καλών θελήσεων και σκοπών.

Δεν τα χειροτέρεψε ο Τσίπρας τα στραβά που μας οδήγησαν έως εδώ αλλά κινδυνεύει να τα φορτωθεί, ως ένα δυσβάσταχτο βάρος που ενδεχομένως δεν του αναλογεί. Του να τα διαλύσει όλα και να ξαναφέρει τους αποτυχημένους ως σωτήρες είναι τραγικό και πιο σκληρό και επώδυνο από το να επιτευχθεί συμφωνία.

Πολλά πρέπει να αλλάξουν ή θα έπρεπε να είχαν ήδη αλλάξει. Δεν είναι της παρούσης οι συζητήσεις για αλλαγές αναγκαίες στις δομές, οι μεταρρυθμίσεις και τα διαρθρωτικά μέτρα. Ούτε ο ετεροπροσδιορισμός βοηθάει στις επιλογές μας ούτε φυσικά και ο θυμός. Αν ανάλογα με τη θέση που έχει ο διπλανός μου, που τον αντιπαθώ, θα ψηφίσω αντίθετα και αυτό εκτιμώ ότι θα δώσει λύση, είναι εκδήλωση αντίδρασης και δυσαρέσκειας, είναι κατάληξη και όχι επιλογή, που δεν βοηθάει στην εξομάλυνση της κατάστασης. Ο διχασμός δε, που μπορεί να δημιουργηθεί από ακραίες φωνές, είναι επικίνδυνος και απευκταίος στην εποχή μας.

Η διαφορά για να καταλήξω βρίσκεται στην εμπειρία, στη γνώση και στην ετοιμότητα. Θα έλεγα καλύτερα ότι οι εταίροι είχαν στρατηγική και τακτικές που οδηγούν στη νίκη. Ο Τσίπρας είχε θράσος και απειρία νέου που δεν βοηθούν πολιτικά, ούτε καν για έντιμους συμβιβασμούς. Δυστυχώς είναι η πικρή αλήθεια με βάση το αποτέλεσμα και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, το αποδεχτούμε και το κατανοήσουμε, τόσο πιο σωστά θα αντιδράσουμε.

Όσο για το δημοψήφισμα; ΟΧΙ στο ΝΑΙ, ΟΧΙ στο ΟΧΙ...