Με τον Σύλλογο Χιονοδρόμων Ορειβατών Βέροιας στην κορυφή Τσουκαρέλα

Του Νίκου Τσιαμούρα

Στεκόμαστε  δίπλα στη σκιά του βουνού,  σβήνουμε από τη μνήμη μας  στεναχώριες  και  βάσανα.  Τα μάτια μας συγκρατούν ένα σωρό εικόνες  που μας προσφέρει  απλόχερα  το  θρυλικό  βουνό. Η διαδρομή  μας  “γεμίζει”,  μας αναζωογονεί  μας  γοητεύει  τον  νου, μας ταξιδεύει…….

Ξημερώνει  και καθώς  η νύχτα  φεύγει  από το παράθυρο ακούγεται το χαρούμενο κελάδημα που κάνει ένα πανέμορφο νυκτόβιο πουλί.

Ο ήλιος ανατέλλει στον ορίζοντα, δεν φυσάει καθόλου και μια ηρεμία έχει απλωθεί στη γειτονιά μου.

Με το πρώτο φως συνάντηση στην έρημη σιωπή της πόλης εμείς οι αθεράπευτα ρομαντικοί και αναχώρηση στις 6.

Διαδρομή  Γρεβενά- Ανήλιο – Χαλίκι.

15 φίλοι κα σι μέλη του Συλλόγου, μαζί μας ο Χριστόφορος από τα Γιαννιτσά και ο νεαρότερος της συντροφιάς , ο Σωκράτης.

Αφήνουμε την Εγνατία,  η παρθένα φύση  τριγύρω μας εντυπωσιάζει. Απέραντα δάση  μας  υποδέχονται  και μας καλωσορίζουν.

Δρυς, οξιές, πεύκα και έλατα σε ένα αιώνιο αγκάλιασμα. Μέσα από μια τέτοια εκπληκτική ομορφιά συνεχίζουμε. Απέναντι το Μέτσοβο, πανέμορφο και γραφικό στέκει αγέρωχο στα 1200 μ.

Κάτω χαμηλά το χωριό Ανήλιο, δεν το βλέπει ο ήλιος,  εμείς όμως θαυμάζουμε τις ομορφιές του.

  Ο δρόμος τώρα κατηφορίζει και φιδοσέρνεται μέσα σε μια πανδαισία βλάστησης, (βοσκοτόπια και δάση) δεξιά μας ένα πολύβουο ρέμα  μας κρατά συντροφιά για μερικά λεπτά της ώρας. Κατεβάζει το πολύτιμο φορτίο του κάτω στον κάμπο  με  νερά πεντακάθαρα .

 Ο τόπος αναδίδει μια μοναδική γοητεία , το πράσινο μας ηρεμεί. Τριγύρω πανέμορφες  βουνοκορφές  πνιγμένες σε οξιές και έλατα.

Η περιοχή πρωτοκατοικήθηκε από τους Αθαμάνες ( 2000 – 1900 π. Χ.). Γενάρχης τους ήταν ο Αθάμας, βασιλιάς του Ορχομενού.

Στις πλαγιές αυτού του θρυλικού βουνού γεννιέται ο Αχελώος, δημιουργήθηκε από τα δάκρυα της Νιόβης, όταν οι θεοί  σκότωσαν τον άντρα της και τα 14 παιδιά της.

Φθάσαμε στο Χαλίκι, στο βορειότερο χωριό του της κοινότητας Ασπροποτάμου του νομού Τρικάλων.

Σκαρφαλωμένο στα 1150 μέτρα κτισμένο σε πλαγιά, ανάμεσα σε πανύψηλες κορφές και  περιτριγυρισμένο από νερά πηγές  και ρέματα.

Στην ίδια θέση υπήρξε ΄΄ η παρά του Αχελώου ΄΄ η αρχαία Χαλκίς.

Μέχρι τον 18 ο αιώνα μ. Χ. είχε αυτή την ονομασία  μετά καθιερώθηκε το όνομα Χαλίκι, από τα άσπρο χαλίκι του ποταμού Αχελώου.

Από τις πλαγιές του βουνού πηγάζει ο ποταμός, ο οποίος σχηματίσθηκε από τα δάκρυα της Νιόβης,  όταν έχασε τον άνδρα της και τα 14 παιδιά της.

Κόρη του βασιλιά της Φρυγίας Τάνταλου και της Διώνης, σύζυγος του Θηβαίου Αμφίωνα.

 Θαυμάζουμε την εκκλησία της Αγίας Παρασκευής  στην πλατεία του χωριού. Η πλατεία πέτρινη, όμορφη, λιθόστρωτη με πέτρινη βρύση που την κρατούν συντροφιά δυο μεγάλα πλατάνια και μια καρυδιά.

Σύμφωνα με τα λόγια του κύριου Γιώργου που διατηρεί  ξενώνα  στο χωριό  ο περασμένος  χειμώνας  είχε 7  μόνιμους κατοίκους.

Το χωριό υπήρξε πρωτεύουσα του δήμου Λάκμωνος. ΄Έδρα δυναμικών αρχόντων όπως ο Βλαχοπασάς Δημάκης ο οποίος υπήρξε τύραννος, επέβαλε στους κατοίκους πολλούς φόρους και τους εισέπραττε με σκληρό τρόπο.

Λέγεται ότι ο Αλή - Πασάς των Ιωαννίνων εργάστηκε ως φύλακας στο αρχοντικό του.

Προχωράμε παράλληλα με το ποτάμι, δεξιά μας τα τελευταία σπίτια του χωριού.

Χωματόδρομος  ανηφορκός και φτάνουμε πιο ψηλά από το ποτάμι.

Πέτρινος κούκος βαμμένος με κόκκινη μπογιά  και κόκκινη μπογιά στα βράχια, περνάμε απέναντι και συνεχίζουμε στο πλάτωμα αφήνοντας το δρόμο

Η βουνοπλαγιά μπροστά μας δεν έχει να επιδείξει τίποτα περισσότερο από αποσαθρωμένα και γυμνά εδάφη, σπάνια ο βιαστικός ταξιδιώτης θα ενδιαφερθεί  για αυτό το ιδιαίτερο βουνό.

Προετοιμασία για αναχώρηση.  10 παρά δέκα  η ώρα και η πορεία αρχίζει.

Ορειβατούμε στην πλαγιά κάθετα για να κερδίσουμε ύψος  ανάσες κοφτές, βήματα αργά αλλά σταθερά.  

Όλες μας οι αισθήσεις ξυπνούν από την μαγευτική ορχήστρα της φύσης. Είναι τα πουλιά,  οι πεταλούδες, τα έντομα, τα τρεχούμενα νερά..

Χλόη  και πέτρες λιβάδια με δεκάδες εκατοντάδες πρίμουλες γεμίζουν και συμπληρώνουν το σκηνικό.

Όλο το βουνό λάμπει με χιλιάδες αποχρώσεις και μοσχοβολάει  αρώματα από τα χιλιάδες αγριολούλουδα.  Εδώ η στιγμή κρατά αιώνια. Τα μάτια μας συγκρατούν ένα σωρό εικόνες που μας προσφέρει απλόχερα το τοπίο.

Οδοιπορούμε για περισσότερο από 40 λεπτά της ώρας και συνεχίζουμε την  ανάβαση.

Ο Λάκμος (μεγάλος ασβεστολιθικός  ορεινός όγκος), αποτελεί τμήμα της οροσειράς της Νότιας Πίνδου και βρίσκεται στα όρια των νομών Τρικάλων και Ιωαννίνων.

Διαθέτει αλπικούς λειμώνες, απόκρημνες πλαγιές και φαράγγια. Έχει 10 κορυφές που ξεπερνούν τα 2000 μέτρα.

Μικτά δάση( πλατύφυλλα  και φυλλοβόλα), λίγο χαμηλότερα.

Αυτοφυή κωνοφόρα δάση, λιβάδια αλπικά και υποαλπικά. Μεγάλο τμήμα της περιοχής καλύπτεται από δάσος οξιάς και ελάτης .

Τώρα αρχίζει το αλπικό τοπίο, άγριο, σκληρό βραχώδες.

 Το βουνό έχει ενταχθεί στο Natura 2000. Ο Αχελώος ο θρυλικότερος και ομορφότερος ποταμός πηγάζει από το οροπέδιο της Βερλίκας ( στα βλάχικα σημαίνει μαίανδρος) σε υψόμετρο 2000 μέτρων.

Ο μύθος  λέει πως ο Αχελώος ήταν ο μεγαλύτερος από τους 3000 γιους του Ωκεανού και της Τηθύος( γαίας), πατέρας των Νυμφών και των Σειρήνων.

Μεταμορφωμένος  σε ταύρο πάλεψε με τον Ηρακλή για την καρδιά της Δηιάνειρας. Ο Ηρακλής έσπασε το κέρατο ταύρου –Αχελώου και την έκανε γυναίκα του

Βρισκόμαστε σε  χαράδρα, τώρα τοπίο άγριο πετρώδες, ταλαιπωρημένο από τις βροχές και τους αέρηδες.

Κάτω γκρεμός όμως εμείς δεν πτοούμαστε συνεχίζουμε….

Σταδιακά η διαδρομή γίνεται δυσκολότερη, συνεχής ανάβαση.

Μετά από πορεία 2 ωρών, μπροστά μας ξεπροβάλλει η κορυφή άγρια και απόμακρη, αισθάνεσαι δέος  με την απαράμιλλη  ομορφιά της.

Βρισκόμαστε στην κορυφογραμμή, παντού τριγύρω πανύψηλες βουνοκορφές στο βάθος  αχνοφαίνεται και η πόλη των Ιωαννίνων με τη λίμνη της. Πλησιάζουμε στην κορυφή.

 Ησυχία μόνο ο δικός μας θόρυβος  και τα κελαηδήματα των πουλιών.

Γύρω μας ξετυλίγεται όλο το μεγαλείο της Νότιας Πίνδου. Απολαύσαμε τις πανύψηλες  κορφές , την Τύμφη, τον Σμόλικα και την Βασιλίτσα τα Τζουμέρκα και την Κακαρδίτσα.

Μείναμε αρκετή ώρα απολαμβάνοντας την ομορφιά των βουνοκορφών, ο καιρός φαίνεται να αλλάζει, μαύρα σύννεφα μας τυλίγουν από παντού, η βροχή δεν αργεί, φοράμε τα αδιάβροχα και πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Tο φως διαχέεται μέσα από τα σύννεφα και για λίγα λεπτά φωτίζει το γυμνό τοπίο, ενώ πάνω μας   βλέπουμε  το  βαρύ και γκρίζο ουρανό,   να απομακρύνεται μακριά μας.

Εδώ ψηλά οι απότομες εναλλαγές του καιρού είναι τακτικό φαινόμενο και προκαλούν συναρπαστικές εικόνες.

Η επιστροφή γίνεται από άλλη διαδρομή,  την απόλυτη ησυχία διακόπτει μόνο το ελαφρύ σφύριγμα του αέρα που περνά ανάμεσα μας  και το πέταγμα της πέρδικας που πέταξε ξαφνικά μπροστά μας.

Κατεβαίνουμε τις πλαγιές, από παντού τώρα τρέχουν νερά, μικρά ρέματα που γυάλιζαν στο φως και μικροί καταρράκτες με  κεντημένα χιλιάδες κίτρινα αγριολούλουδα  πάνω  στην χλόη σε ένα ατελείωτο καμβά

Πλησιάζουμε στα αυτοκίνητα εκτός από εμάς πρόβατα και κατσίκια βόσκουν αμέριμνα στις πλαγιές και ψηλά στον ουρανό περιφέρονται πουλιά και γεράκια.

Μπήκαμε στα αυτοκίνητα παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής, τώρα ψιχαλίζει με θόρυβο.

Ήμασταν τυχεροί η καταιγίδα άρχισε. Αστραπές και βροντές σε όλη την διάρκεια στο δρόμο της επιστροφής, με τρομερή νεροποντή.

Ο καφές  λίγο έξω από το Μέτσοβο μας δίνει δυνάμεις για τη συνέχεια.

Σήμερα ζήσαμε μια πεζοπορία-ορειβασία με δυνατές συγκινήσεις, άλλη μια μέρα πήρε τέλος  με επιτυχία, συγχαρητήρια σε όλους εμάς.