Είναι ένα Νοσοκομείο

Γράφει ο Μιχάλης Κουρόγλου

Αυτό είναι το νοσοκομείο της πόλης του γράφοντας, της Βέροιας. Ένα νοσοκομείο σε δεσπόζον κτήριο, σε δεσπόζουσα τοποθεσία. Στο εσωτερικό του συμβαίνουν γεγονότα που έρχονται σε οβιδιακή αντίθεση με την κρατούσα κατάσταση και με την χειρότερη υποσχόμενη από μια κυβέρνηση που μισεί ο,τι περικλείει η λέξη "λαϊκό" κι ας περιλαμβάνει στους κόλπους του την "λαϊκή δεξιά" (αστειότητες...).

Τι, όμως, συμβαίνει στο νοσοκομείο μας. Περιγραφικά και συντομευμένα αποτελεί την επιτομή της ολικής απάντησης στα σχεδιαζόμενα αίσχη σε βάρος της Πολιτείας και των πολιτών. Αρχικά είναι ΚΑΘΑΡΟ (και καμιά επεξήγηση σ' αυτό. Διαπιστώνεται άμεσα και αναντίρρητα από τον καθένα που θα το επισκεφθεί, για να χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες του.)

Εδώ ερχόμαστε στο προκείμενο: οι υπηρεσίες που προσφέρουν οι εργαζόμενοι είναι απλώς άριστες, όπως εμείς τουλάχιστον διαπιστώσαμε. Ξεκινώντας από το διοικητικό προσωπικό, και το προσωπικό καθαριότητας στα οποία διακρίναμε μόνο προθυμία εξυπηρέτησης, χωρίς τα γνωστά κλισέ αδιαφορίας, περιφρόνησης και αγένειας, που ξέραμε σε παλαιότερες συνθήκες και καταλήγοντας στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό.

Όλοι τους, χωρίς υπερβολή, αξίζουν μισθό πολλαπλάσιο - υλικό και ηθικό- και όμως λαμβάνουν σχετικά ελάχιστα. Ο γράφων είδε υπέροχους ανθρώπους σε υπέροχες υπηρεσίες. Είδε προθυμία, είδε στοργή και υπομονή σε δύσκολες περιπτώσεις, όπως είναι οι πλείστες σ' ένα χώρο υγείας. Δεν είδε βαρυγκομητά, αδιαφορία, απαξίωση και αναιτιολόγητη οργή.

Είδε χαρακτηριστικά ανθρώπινα που η σημερινή ανθρώπινη φύση ολοένα και με αυξανόμενη ταχύτητα εκβάλλει, με συνέπεια την απανθρωπιά που γίνεται θέσφατο (μια παρατήρηση της καθημερινότητας το αποδεικνύει χωρίς προσπάθεια τεκμηρίωσης).

Αλήθεια, διεισδύει η μεταφυσική στην αντίληψη της λειτουργίας του νοσοκομείου μας, όπου η καλοσύνη ρέει και καλύπτει κάθε κενό σαν εκείνο του διαστήματος; όχι βέβαια. Η ανάδειξη του ανθρώπου - λειτουργού είναι το κυρίαρχο στοιχείο και σε αυτό εμβαπτίζονται οι πάντες.

Αδυνατούμε να ξεχάσουμε την ανυπόκριτη συμπεριφορά προς κάθε ανήμπορο που ζητά την βοήθεια του. Από τον άρρωστο γέροντα ως τα ταλαιπωρημένα νήπια, ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας.

Αρνούμαστε να προσπεράσουμε την ευγένεια, την ευπροσηγορία, την άμεση εξυπηρέτηση του νοσηλευτικού προσωπικού. Αρνούμαστε να διαγράψουμε την υπομονετική συμπόρευση του γιατρού με τον ασθενή του, την μεγαλοσύνη του στην προσφορά της λύσης στο πρόβλημα της υγείας του, αδιαμαρτύρητα ξανά και ξανά, χωρίς φωνασκίες και αυταρχισμό.

Αυτά και περισσότερα που είναι αδύνατο να χωρέσουν σε ένα σημείωμα στοιχειοθετούν εκτός από την οργή για την προσπάθεια ακύρωσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας από τους εμπόρους της υγείας και μια προτροπή: οι πολίτες οφείλουν να πιέσουν τα κόμματα τους ώστε να επιτευχθεί η αποφυγή του εγκλήματος.

Αρκετά με τα εγκλήματα. Και προς επίρρωσιν μια αυθεντική μαρτυρία του γράφοντα: πριν από ελάχιστα χρόνια, σε ιδιωτική μονάδα υγείας της Θεσσαλονίκης, η εικόνα της οποίας δεν διέφερε από αυτήν μιας εικόνας μονάδας υγείας τριτοκοσμικής χώρας. Το δικό μας νοσοκομείο είναι καθαρό, έχει καθαρούς ανθρώπους, και μεταφορικά εννοείται, λειτουργούς που σέβονται τον όρκο του Ιπποκράτη και τον ασθενούντα πολίτη, τον οποίο θεραπεύουν αγόγγυστα.

Οι πολίτες οφείλουμε να προασπίσουμε τα ίδια μας τα δικαιώματα και να μην επιτρέψουμε την ασχημονια και το έγκλημα σε βάρος μας, όπως άλλωστε πάει να γίνει και με την ιδιωτική παιδεία. Με οδηγό και μπροστάρη την λειτουργία του νοσοκομείου μας.

Υ.Γ: Για τον κάθε Άδωνι η "αξία" του θα περιοριστεί στην κατηγορία του πτυελοδοχείου της ιστορίας.