Η νομοθετική κινητικότητα και η ευθύνη των ιατρικών φορέων

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Η επίκαιρη νομοθετική κινητικότητα που αφορά την δημόσια υγεία, την περίθαλψη των πολιτών και την επαγγελματική υπόσταση των ιατρών, αποτελεί αντικείμενο γενικότερου προβληματισμού, που πέραν της Ιατρικής Κοινότητας απασχολεί έντονα και συνολικά τους πολίτες.

Η πολιτική ηγεσία που καθορίζει τις πολιτικές Υγείας, παραβλέποντας την γενικότερη απαίτηση για ουσιαστική αναβάθμιση των νοσοκομείων, αντί να ενισχύσει ποιοτικά και αριθμητικά το στελεχειακό δυναμικό των Μονάδων Δευτεροβάθμιας Περίθαλψης, δείχνει στους εναπομένοντες νοσοκομειακούς ιατρούς την εισοδηματική τους ενίσχυση μέσω της παράλληλης άσκησης ελευθεροεπαγγελματικής δραστηριότητας, καταργώντας τον θεσμό της πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, πολιτική μεθόδευση που στο παρελθόν απέτυχε παταγωδώς.

Πρόκειται για μια άλλη ανάστροφη έκφανση της ίδιας πολιτικής πρακτικής που μεσούσης της επιδημικής κρίσης επιστράτευε αυτοαπασχολούμενους εξωνοσοκομειακούς ιατρούς, χωρίς να προσδιορίζει τους όρους, την κάλυψη της αστικής ευθύνης, τις προοπτικές και τις αρμοδιότητες όσων πρόσκαιρα κλήθηκαν να ενταχθούν στις κρατικές δομές και χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τα κενά που δημιουργήθηκαν στην εξωνοσοκομειακή αντιμετώπιση της επιδημίας και στην τρέχουσα ιατρική κάλυψη των πολιτών.

Και ενώ η νομοθετική κινητικότητα για την Υγεία διαμορφώνεται με αυτά τα χαρακτηριστικά, προαναγγέλθηκε διαδικασία διαλόγου με τους Φορείς, εν όψει του σχεδιαζόμενου νέου θεσμικού πλαισίου.

Αποτελεί ουτοπία να πιστεύει κάποιος ότι διαχρονικά οι εκάστοτε κυβερνητικοί παράγοντες αναμένουν τις απόψεις της Ιατρικής Κοινότητας προκειμένου να διαμορφώσουν το περιεχόμενο των αποφάσεων και των νομοθετημάτων τους.

Η μέχρι τώρα ακολουθούμενη πρακτική το εντελώς αντίθετο έχει δείξει γενικώς.

Σε κάθε περίπτωση οι αποφάσεις αποδεικνύεται οτι είναι προειλημμένες, πράγμα το οποίο καθιστά τον διάλογο εντελώς προσχηματικό και μέσο εξυπηρέτησης κυρίως επικοινωνιακών αναγκών.

Σε αυτό το σημείο αναδεικνύεται η μεγάλη ευθύνη της οργανωμένης Ιατρικής Κοινότητας, σε σχέση με την στρατηγική και τις μεθόδους που πρέπει να μετέλθει, προκειμένου να προβάλλει τις τεκμηριωμένες θέσεις της, να διαφυλάξει το δημόσιο αγαθό της Υγείας και της περίθαλψης των πολιτών και να προσπίσει την υπόσταση των Ιατρών ως λειτουργών της Υγείας.

Βασικοί άξονες της επιβαλλόμενης στρατηγικής πρέπει να είναι:

1. Η επικαιροποίηση, με βάση τα τρέχοντα δεδομένα, του εισηγητικού και διεκδικητικού πλαισίου της Ιατρικής Κοινότητας, για την Υγεία των πολιτών και την προάσπιση της υπόστασης του Ιατρικού Δυναμικού.
2. Η διαμόρφωση και τήρηση κανόνων για ενιαία επικοινωνιακή τακτική.
3. Η διαρκής εγρήγορση και παρέμβαση των Πρωτοβάθμιων και Δευτεροβάθμιων Ιατρικών Οργανώσεων της Ιατρικής Κοινότητας, για τα πάγια και τα τρέχοντα ζητήματα της Υγείας.

Μόνο εφόσον συνδυαστούν τα ως άνω στοιχεία, ο διάλογος με τους κυβερνητικούς παράγοντες, μπορεί να λάβει ουσιαστικό περιεχόμενο μέσω της ισχυροποίησης της ιατρικής εκπροσώπησης.

Εν εναντία περιπτώσει ο διάλογος είτε με την συμμετοχή είτε όχι των εκπροσώπων της Ιατρικής Κοινότητας, θα εξακολουθήσει να έχει προσχηματικό χαρακτήρα εξυπηρετώντας απλώς και μόνο επικοινωνιακές σκοπιμότητες.

Σε ένα δημόσιο διάλογο, υπό οποιαδήποτε μορφή, έκαστος των συνομιλητών, αναπτύσσει την ισχύ που διαθέτει προκειμένου να αναδείξει τις θέσεις του.

Στο διάλογο που προαναγγέλει η πολιτική ηγεσία για τα τρέχοντα και τα γενικότερα θέματα Υγείας, ενεργοποιεί το σύνολο των εξουσιών που άμεσα η έμμεσα ελέγχει, ήτοι την κυβερνητική, την νομοθετική, την διοικητική, την δικαστική και ανάλογα με τις περιστάσεις, την εξουσία των ΜΜΕ.

Η ισχύς που μπορεί να αναπτύξει η Ιατρική Κοινότητα είναι η ενεργοποίηση των Φορέων, η συσπείρωση τους και η αγωνιστική εγρήγορση όλων των Ιατρών.

Αυτό σημαίνει ότι όλες οι Ιατρικές Οργανώσεις, πρέπει να βρίσκονται σε διαρκή κινητικότητα με διαρκή επικοινωνία, αμφίδρομη ενημέρωση, εκδόσεις αποφάσεων εναρμονισμένων στο πάγιο διεκδικητικό πλαίσιο και διαμόρφωση αγωνιστικού πνεύματος εν όψει των εξελίξεων.

Οι πρόσφατες αρχαιρεσίες των Ιατρικών Συλλόγων της χώρας ανέδειξαν νέα Διοικητικά Συμβούλια που οφείλουν να ενεργοποιηθούν άμεσα και αποτελεσματικά, ενεργοποιώντας την δυναμική τους, στα πλαίσια των πάγιων διεκδικήσεων της Ιατρικής Κοινότητας.

Μόνο εφ όσον συνειδητοποιήσουν οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι η Ιατρική Κοινότητα βρίσκεται σε αγωνιστική εγρήγορση, μπορεί να παραμερίσουν την συνήθη αδιαλαξία που επιδεικνύουν, ώστε να πραγματοποιηθεί ουσιαστικός και παραγωγικός διάλογος.

Οι ώρες αυτές της νομοθετικής κινητικότητας, μπορούν να αποβούν κρίσιμες όχι μόνο για την περίθαλψη των πολιτών και την επαγγελματική προοπτική του ιατρικού λειτουργήματος, αλλά και για την ίδια την υπόσταση των Ιατρικών Συλλόγων και των κλαδικών Ιατρικών Οργανώσεων.

Και εδώ έγκειται η ιστορική ευθύνη των Ιατρικών Φορέων να ανταποκριθούν αποτελεσματικά στην εντολή των μελών τους και στην γενικότερη κοινωνική απαίτηση.