Κοντά στους φιλοξενούμενους του Γηροκομείου το νοσηλευτικό προσωπικό

Τα τελευταία δύο χρόνια με την εξάπλωση της πανδημίας, τα μέτρα πρόληψης σε ιδρύματα όπως νοσοκομεία και γηροκομεία είναι πολύ αυστηρά.

Όσοι έχουν ηλικιωμένους γονείς ή συγγενείς σε τέτοια ιδρύματα έζησαν την απομάκρυνση από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Το προσωπικό των ιδρυμάτων είναι αυτό που προσπαθεί να αναπληρώσει το κενό που δημιουργήθηκε από την έλλειψη προσωπικής επαφής των φιλοξενούμενων με την οικογένειά τους.

Έναν τέτοιο αγώνα δίνει και το προσωπικό του δικού μας γηροκομείου, του Σωσσίδειου Γηροκομείου Βέροιας.

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε το κείμενο του προϊσταμένου νοσηλευτή Βασίλη Πιπιλίδη, που όμως αντιπροσωπεύει και τους συναδέλφους του.

«Μπορεί κάποιος κάθε μέρα για δύο χρόνια κορονοϊού να προσπαθεί να εξηγήσει στους ηλικιωμένους τι συμβαίνει και δε μπορεί να βγει να δει τα παιδιά του;

Έχει κάνει κάποιος βιντεοκλήση και προσπαθεί να εξηγήσει πως αυτός που βλέπει στην οθόνη είναι το παιδί του, αλλά δε μπορεί να το αγγίξει;

Έχει κρύψει κάποιος την αλήθεια για το θάνατο των συγγενών τους, γυρίζοντας το κεφάλι για να μην δουν την αλήθεια;

Χάιδεψε κάποιος το κεφάλι ηλικιωμένου λέγοντάς του πως θα προσπαθήσω εγώ τώρα να είμαι το παιδί σου για να καλύψω το ψυχικό κενό;

Ανακοίνωσε κάποιος στους συγγενείς πως ο γονιός τους απεβίωσε αλλά δε μπορεί να του κλείσει τα μάτια, γιατί απαγορεύεται λόγω κορονοϊού;

Γύρισε κάποιος από τη δουλειά του, αλλά δε μπορεί να αγκαλιάσει και να φιλήσει τα παιδιά του, γιατί φοβάται μήπως κολλήσει covid και θα το μεταφέρει στους ηλικιωμένους, που είναι ευάλωτοι;

Διάλεξε κάποιος την ώρα που θα πάει στο σούπερ μάρκετ, για να μην υπάρχει συνωστισμός με τον κίνδυνο διασποράς του ιού;

Μπορεί κάποιος...............;

Έτσι είναι η καθημερινότητα μας στο Γηροκομείο μας τα τελευταία χρόνια, γεμάτα με φόβο, αγωνία, ενοχές αλλά και υπευθυνότητα, αγάπη και δύναμη».