Τα πρώτα φτερουγίσματα ψυχής στην φωλιά

Γράφει η Μαρία Δραμιλαράκη

Και ήρθε η μέρα για την είσοδο στο μεγάλο σχολείο. Τα μικρά αποχαιρετούν την νηπιακή ηλικία και ξεκινούν με περηφάνεια και φόβο το ταξίδι τους στο μεγάλο σχολείο. Εκεί ο κόσμος διαφορετικός, καινούριος. Έχουν να μάθουν πολλά. Νέους κανόνες, να γράφουν, να διαβάζουν, να μάθουν αριθμητική, να κάνουν φίλους, να γνωρίσουν νέα πρόσωπα. Νέες εμπειρίες, πολλά ερεθίσματα, νέες καταστάσεις, χωρίς τις προστατευτικές φτερούγες της μαμάς και την ασφάλεια του μπαμπά. Εκεί είναι οι δάσκαλοι/ες για να τα φροντίσουν.

Μανούλες και μπαμπάδες μέσα στο άγχος και την ανησυχία αν το παιδάκι τους θα τα βγάλει πέρα. Το σπίτι άδειο το πρωί, αλλά και με την αγωνία διάχυτη.

Όπως εμείς πάμε στη δουλειά μας κάθε μέρα, έτσι και το παιδάκι σας πάει στη δική του δουλειά, στο σχολείο, για να μάθει "γράμματα, σπουδάματα, του Θεού τα πράματα". Γονείς βοηθήστε το να προσαρμοστεί στην νέα κατάσταση και τους κανόνες σε συνεργασία με τον/την δάσκαλο/α. Αν δυσκολεύεται, δεν πειράζει. Υπομονή, επιμονή και σταθερότητα. Το κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Όπως και με τα γράμματα. Στο τέλος όλα θα μάθουν να γράφουν και να διαβάζουν. Δεν έχει σημασία ποιος πρώτος, ποιος δεύτερος, ποιος τελευταίος.

Δεν ανταγωνιζόμαστε, συναγωνιζόμαστε. Είμαστε εκεί για να μάθουμε.

Επιστροφή στο σπίτι. Μπορεί να είναι εκνευρισμένο, ανήσυχο, με γκρίνια. Κανένα πρόβλημα. Πολλά τα ερεθίσματα, πολλά τα καινούρια. Δεν ρωτάμε τι έγινε, δεν μεταδίδουμε το άγχος και τον φόβο μας. Όταν το μικράκι σας ηρεμήσει και είναι έτοιμο, θα σας μιλήσει για την μέρα του. Να είστε έτοιμοι και διαθέσιμοι να το ακούσετε.

Έρχεται η ώρα προετοιμασίας για την επόμενη μέρα. Ψυχραιμία και ηρεμία. Σιγά-σιγά όλα θα γίνουν. Όχι μάχες και υποδείξεις. Δεν διορθώνουμε τα λάθη. Δεν είμαστε εμείς οι μαθητές/τριες. Βοηθάμε το παιδί να δει το λάθος. Κι αν δεν το κάνει, δεν πειράζει. Για αυτό είναι ο/η δάσκαλος/α. Αλλά και για όταν πάει αδιάβαστο. Ο/η δάσκαλος/α ξέρει τι πρέπει να κάνει. Είναι μέρος της εκπαίδευσης του παιδιού σας στο σχολείο να μάθει να είναι υπεύθυνο. Αυτό που χρειάζεται να θυμάστε είναι ότι το παιδί σας στο σπίτι, έχει ανάγκη την μαμά και τον μπαμπά του. Δεν χρειάζεται έναν δεύτερο, μια δεύτερη δάσκαλο/α.

Και κάτι ακόμα.

Παιδί σημαίνει παίζω. Ο χρόνος για παιχνίδι είναι πολύτιμος, σημαντικός. Ο χρόνος διαβάσματος όχι πάνω από μια ώρα συνολικά.

Και να θυμάστε:

Το παιδάκι σας μεγάλωσε, αλλά εξακολουθεί να είναι παιδάκι. Όχι παραπάνω ευθύνες από αυτές που μπορεί να σηκώσει η πλατούλα του.

Η πίεση και η βία παράγουν άγχος και βία.

Καλό ταξίδι!

Μαρία Δραμιλαράκη

Παιδοψυχίατρος

Πρωτοβουλία για το Παιδί

Κέντρο Αναφοράς και Συμβουλευτικής