Η αδιέξοδη ρουτίνα της άκαιρης επανάληψης

Γράφει ο Μιχάλης Κουρόγλου

Ο κόσμος ζήτησε την κάθαρση. Ολόψυχα δόθηκε στο πρόταγμα της ψυχής του. Ζήτησε, με εκκωφαντική σιωπή, Δικαιοσύνη, τιμωρία, ανακούφιση. Για τις Ψυχές, για τις μάνες, τους πατεράδες, τα αδέλφια, τους παππούδες, τους φίλους, τους γείτονες. Για όλους. Γι' αυτό ξεχύθηκαν μιλιούνια στις πλατείες απανταχού της γης. "Δεξιοί", "Αριστεροί", όλοι.  Οι κομματικές ετικέτες έμειναν στο συρτάρι. Το ανθρώπινο κύμα ξεχύθηκε σιωπηλά απαιτητικό με τους μαθητές να βροντοφωνάζουν, όπως έχουν τα πρωτεία.

Όμως! Ήταν άσχετη, άκαιρη, ακόμη και υπονομευτική η ακατάσχετη συνδικαλιστική φλυαρία, που άρπαξε την ευκαιρία να  προβάλει στόχους, δικαιότατους μεν παρεκκλίνουσα του ιερού σκοπού δε. Πλην της μαθητικής φωνής, ειλικρινούς και άδολης, του έχοντος το απόλυτο προβάδισμα γονιού θύματος και ίσως ενός ή δύο ακόμη σύντομων χαιρετισμών. Το "καπέλωμα" ,με πλήρη κομματική συνείδηση, εξόργισε. Οι "θύτες", που σίγουρα θα διαφωνήσουν, ας κάνουν μια μικρή δημοσκόπηση. Εκεί θα αφουγκραστούν τα αληθινά συναισθήματα των ανθρώπων. Μακριά από εξοργιστικές κομματικές τακτικές. Το λιγότερο, ας εκσυγχρονιστούν επιτέλους, μαθαίνοντας να μην προκαλούν τους πολίτες αλλά τις εξουσίες.