Όταν λείπει το κράτος, χορεύουν οι «ολιγάρχες»

Γράφει ο Θανάσης Γικόνογλου

Διανύουμε ως χώρα μία από τις χειρότερες περιόδους μετά την μεταπολίτευση, σε πολλαπλό επίπεδο. Έχουμε ένα κράτος στο οποίο κυριαρχεί η απραξία, με πολιτικό προσωπικό που εμφανίζεται κατά κόρον μόνο σε πανηγύρια, με αδυναμία να συγκρατήσει το κύμα ακρίβειας και που, ταυτόχρονα, σιγοντάρει τους ολιγάρχες στην κούρσα των υπερκερδών και της λεηλασίας.

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, δυστυχώς, οι πολίτες με αξίες παραμένουν εκτός πρώτης γραμμής των κομμάτων και διαγωνίζονται σε αυτά οι μετριότητες και οι υποταγμένοι. Από την μια παρακολουθείται το τηλέφωνο ενός αρχηγού κόμματος και πολλών άλλων πολιτών και οι κυβερνώντες σφυρίζουν αδιάφορα, αρκούμενοι σε παραδοχές… λάθους που ταιριάζουν μόνο σε πεντάχρονα.

Με τον πόλεμο στην γειτονιά μας να συνεχίζει, η ελληνική κυβέρνηση βαδίζει χωρίς πυξίδα και σχέδιο για τον επόμενο χειμώνα, χρησιμοποιώντας μόνο επικοινωνιακές φωτοβολίδες και κόλπα. Από την άλλη, ο ελληνικός λαός αναμένει με τρόμο και απροστάτευτος τον επικείμενο χειμώνα και τις δραματικές συνέπειες που όλοι αναμένουν.

Αλλά και σε ειδικότερα θέματα, η αναλγησία είναι εξίσου πασιφανής. Για παράδειγμα, η απουσία σχεδίου διαχείρισης της κρίσης αφήνει ανέγγιχτη την ανεξέλεγκτη λεηλασία και τις τακτικές που ακολουθεί μεγάλος μέρος των μελών της Ένωσης Κονσερβοποιών (ΕΚΕ), οι οποίοι μοιάζουν σαν να υλοποιούν σχέδιο εξόντωσης των ροδακινοπαραγωγών της ευρύτερης περιοχής της Ημαθίας, αλλά και της Πέλλας.

Η ΕΚΕ, δια στόματος του προέδρου της κ. Αποστόλου, έχει ανακαλύψει – όπως φαίνεται - νέους τρόπους για να ποδηγετήσει την τιμή που ανακοίνωσε (περί τα 0,33 -0,35 ευρώ) και να αγοράσει την πλειοψηφία των συμπύρηνων με χαμηλότερη τιμή. Έκαναν μάλιστα και νέους όρους, όπως τα «κλαρίσια» φρούτα, που πάνε για χυμό ροδάκινα πάνω από τα δέντρα, με την μισή τιμή.

Για το θέμα αυτό οι κυβερνώντες βουλευτές έκαναν μερικές παρεμβάσεις για τα μάτια του κόσμου, αλλά προτεραιότητα για αυτούς φαίνεται πως ήταν τα πανηγύρια! Αποκορύφωμα η πρόσφατη σύσκεψη με τον Υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης, στην οποία μετείχαν οι 6 νεοδημοκράτες βουλευτές από την Ημαθία και την Πέλλα και από την οποία όχι μόνο δεν γίναμε σοφότεροι, αλλά αποδείχθηκε πως μόνο με τον… καιρό θέλουν να τα βάλουν και με κανέναν άλλο. Κουβέντα για τους βιομήχανους και τα συμπύρηνα, κουβέντα για τις αθέμιτες πρακτικές και την ομηρία των αγροτών. Από τους βουλευτές, λοιπόν, μέχρι τα μέλη της Κυβέρνησης, πρώτα τα πανηγύρια και μετά όλα τα άλλα φαίνεται πως τους νοιάζουν.

Από την άλλη, η (ισχνή) αντιπολίτευση στέλνει χολή, υποτίθεται ασχολείται με το θέμα, χωρίς όμως να μπορεί όμως να εμπνεύσει, πόσο μάλλον να οργανώσει ισχυρά κινήματα απέναντι στους σχεδιασμούς των 4-5 βιομηχάνων που αποφάσισαν να καταστρέψουν χιλιάδες οικογένειες. Σε κάποιες περιπτώσεις δε, η αντιπολίτευση μοιάζει λες και επιθυμεί τον κοινωνικό διχασμό, έναν νέο εμφύλιο, μόνο και μόνο για να ισχυροποίηση ή και να δικαιολογήσει την ύπαρξη της.

Ο πρόεδρος της κ. Κώστας Αποστόλου και η παρέα του λειτουργούν ανενόχλητοι και μάλιστα επιχειρούν να αποκτήσουν και ερείσματα στην κεντρική πολιτική σκηνή. Επιχειρηματικά ανάλγητοι και κυνικοί, πολιτικά και θεωρητικά όμως θέλουν να εμφανίζονται κοντά στους αγρότες και τα προβλήματά τους. «Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι».

Βέβαια, χαίρομαι διότι πληροφορούμαι ότι  τα συνεταιριστικά εργοστάσια με τις διοικήσεις τους αντιστέκονται και αντιστρατεύονται τις σκέψεις και τις πρακτικές της ΕΚΕ. Και τελικά, μάλλον η στάση των μεν και των δε δείχνει ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε για το συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε όλοι είναι ότι στα θέματα επιβίωσης δεν χωρούν ούτε κομματικές γραμμές, ούτε κουτοπονηριές, ούτε εγωκεντρισμοί. Αν δεν ενωθεί το αγροτικό κίνημα και αν δεν πει «ΣΤΟΠ» στις εκβιαστικές πρακτικές, στις «παράγκες» και στις ατομικές πρακτικές που πλήττουν το σύνολο, θα είναι πάντα έρμαιο των ολιγαρχών και θύματα εξαπάτησης των πολιτικών.

Ούτε καρότα και μαστίγια, μα ούτε και σανό χρειάζονται οι αγρότες, αλλά και κάθε μη προνομιούχα επαγγελματική ή κοινωνική τάξη.  Μια γροθιά, με αλληλοσεβασμό, απέναντι σε κάθε μονοπωλιακό ή πολιτικό κατεστημένο που σε οδηγεί χρόνο με το χρόνο στην υποδούλωση και την εξαθλίωση, με οδηγό την νέα γενιά!