Για τον πολιτικό κύκλο του ΠΑΣΟΚ … και μια απάντηση στην τέως Δήμαρχο

Του Κώστα Καραγιάννη

  Όλα δείχνουν πως, τις μέρες αυτές, μαζί με τον κύκλο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, κλείνει και ένας μεγάλος  πολιτικός κύκλος ο οποίος διήρκησε 40 χρόνια. Είναι ο κύκλος του ΠΑΣΟΚ. Αυτός ο χώρος  χάνει πλέον τον  πρωταγωνιστικό του ρόλο και στο ελληνικό κοινοβούλιο και την πολιτική σκηνή γενικότερα. Μένει το τυπικό της  επιβεβαίωσης  του πράγματος στις εκλογές της Κυριακής. Ο κύκλος ενός κόμματος που από τα συνθήματα «Εθνική ανεξαρτησία,  λαϊκή κυριαρχία και κοινωνική απελευθέρωση» των πρώτων χρόνων έφτασε να «αποτελεί συνιστώσα της ΝΔ», θερμό υποστηρικτή των μνημονίων, των συμφερόντων μιας μικρής οικονομικής ελίτ και μιας πολιτικής νομενκλατούρας.

  Από το 1974 συνεπήραν πολλούς τα συνθήματα  που ήταν ή φάνταζαν  ριζοσπαστικά και αριστερά. Συνεπήρε πολλούς και η ηγετική φυσιογνωμία του Α. Παπανδρέου. Το κόμμα αυτό, την πρώτη περίοδο μετά το 1981 ως κυβερνών,  πιεζόμενο από το κίνημα εκείνης της εποχής,  ανταποκρίθηκε σε αιτήματα και προχώρησε σε μέτρα υπέρ των ασθενέστερων  τάξεων όπως στη σύνταξη του αγρότη και της αγρότισσας, στο Εθνικό σύστημα υγείας, στον εκδημοκρατισμό της χώρας κλπ. (Πώς να μην είχε προχωρήσει εξάλλου όταν, η ΝΔ λίγο καιρό πριν, κάνοντας βέβαια την ανάγκη φιλότιμο, είχε αναγνωρίσει το ΚΚΕ, είχε καθιερώσει τη δημοτική γλώσσα, είχε βγάλει τη χώρα από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ κλπ;).

 Ωστόσο, η κοινωνία τότε ήταν ώριμη να δεχτεί πολύ περισσότερες τομές και κατακτήσεις. Αυτό αγνοήθηκε. Πέραν τούτου η προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να γίνει καθεστώς, η προσπάθεια πολλών στελεχών του για γρήγορη ανέλιξη και εύκολο πλουτισμό, η μέθη της εξουσίας, οδήγησαν σταδιακά στην αποθέωση του πελατειακού κράτους, στην αλαζονεία και τον κυνισμό, στη λογική του «μπορείς να κάνεις κι εσύ κάποιο δώρο στον εαυτό σου» και τέλος στον εκφυλισμό και την παρακμή(ας μην ξεχνάμε πόσοι είναι οι κατάδικοι και πόσοι οι υπόδικοι που προέρχονται από το χώρο).  Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει πρωτοκλασάτο στέλεχος στο βιβλίο του «Η αλλαγή τελείωσε νωρίς»:  «Δεν καταφέραμε ν’ αντέξουμε στο χρόνο και ήταν επόμενο να μην προσφέρουμε όσα μπορούσαμε, όσα είχαμε υποσχεθεί». Σημείο καμπής σ’ αυτή την πορεία, της οποίας γράφεται πλέον ο επίλογος, αποτέλεσε η παγκόσμια οικονομική κρίση η οποία βρήκε τη χώρα εντελώς απροετοίμαστη και ευάλωτη. Την κυβέρνηση Κ. Καραμανλή που από το 2007 κρύφτηκε για αρκετό καιρό πίσω από τους αριθμούς, διαδέχτηκε αυτή του Γ. Παπανδρέου, το 2009, η οποία μέσα στη σύγχυση και την ανεπάρκειά της οδήγησε μοιραία την Ελλάδα στο ΔΝΤ και στα μνημόνια. Ποιος από τους δύο έχει μεγαλύτερες ευθύνες δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι από εκεί και πέρα άρχισε ο αγώνας δρόμου των δικομματικών εταίρων -που ένιωθαν και ήταν συνυπεύθυνοι για την χρεοκοπία-  για την επούλωση των πληγών και την πολιτική τους επιβίωση. Όμως το φάρμακο που δόθηκε άνοιξε νέες και μεγαλύτερες πληγές. Φόρτωσε δυσβάστακτα βάρη στο λαό μας και με άδικό τρόπο. Η αποκάλυψη της ουσίας των πολιτικών επιλογών υπήρξε ραγδαία και η φθορά των κομμάτων επίσης. Έτσι, μέσω του εναπομείναντος κομματιού του ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί ο σημερινός αρχηγός του να περισωθεί πολιτικά και όχι μόνον. Ο «έτερος Καππαδόκης», ο ΓΑΠ, προσπαθεί  να δείξει πως μέσα στους  ενδοοικογενειακούς καβγάδες εκείνος εκπροσωπεί κάτι το διαφορετικό. Όμως η πικρή και «φιλτάτη αλήθεια» είναι πως και οι δύο μέχρι προχθές έτρεχαν πίσω από το άρμα του κ. Σαμαρά. Όλοι μαζί και με τη συμμετοχή του Κ. Καραμανλή ψήφισαν τα μνημόνια, όλοι μαζί με συνοπτικές διαδικασίες 400 νομοσχέδια, όλοι μαζί τον κ. Δήμα για πρόεδρο.

 Λοιπόν, «Τι χρείαν έχομεν άλλων μαρτύρων»; Όποιος  σήμερα δεν δέχεται  την αφήγηση που την αποκαλύπτουν με τον πιο απτό τρόπο τα γεγονότα ή εθελοτυφλεί ή τη βλέπει με τη ματιά του ευνοημένου. Κάτω από μια παρόμοια οπτική φαίνεται να αντικρίζουν τα τεκταινόμενα σ’ αυτό το χώρο ορισμένοι και μεταξύ αυτών και η τέως Δήμαρχος μας η οποία, αντί να καλεί, όσους το ΠΑΣΟΚ «βόλευε» και όσους «ωφελήθηκαν προσωπικά» από αυτό, να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό, τους ζητάει να μην δείχνουν «αγνωμοσύνη» απέναντί του. Η Χαρούλα είτε για τους ηθικούς και συναισθηματικούς λόγους που επικαλείται είτε  για τους πολιτικούς έχει σημασία ότι, δυστυχώς συντάχτηκε με το μέρος των  μνημονιακών δυνάμεων και έστρεψε τα νώτα της στην «ελπίδα που έρχεται». Σε ότι αφορά το επιχείρημα πως, αυτό αποτελεί «προϊόν συνέπειας»  απέναντι στο κόμμα της, θα είχε κάποια σημασία αν το κόμμα στο οποίο μπήκε το 1977 είχε σχέση με τη σημερινή μεταλλαγμένη του μορφή. Όσο για την «Κεντροαριστερά» αν θέλουμε να είναι «πολυπόθητη» δεν μπορεί  να είναι ούτε μνημονιακή, ούτε νεοφιλελεύθερη, ούτε να εμπλέκεται και να καθυστερεί τις έρευνες σε λίστες.

 Η αριστερά υπάρχει και μάλιστα διεκδικεί την εξουσία! Όποιος θέλει να το δει το βλέπει. Βλέπει επίσης ότι σημαντικές δυνάμεις του σοσιαλδημοκρατικού χώρου σήμερα συσπειρώνονται για την ανατροπή των πολιτικών που εφαρμόστηκαν και οδήγησαν σε απόγνωση και σε αδιέξοδο. Με εκ των πρωταγωνιστών αυτών των πολιτικών το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου.    

 Γενικότερα τώρα, για όσους εντάσσουν τον εαυτό τους στον αριστερό, κεντροαριστερό, δημοκρατικό ή ας το πούμε με δυο λέξεις, στο χώρο των προοδευτικών ανθρώπων, νομίζω μια από τις αρετές τους είναι το να αντιλαμβάνονται έγκαιρα πότε ένα σχήμα έδωσε ό,τι είχε να δώσει, πότε  ένας κομματικός οργανισμός έχει παλιώσει και πότε εμφανίζονται μπροστά του νέες μορφές με νέα σχέδια, νέα οράματα, αξίες και προσδοκίες.

Επειδή, τουλάχιστον η πολιτική, «απεχθάνεται το κενό». Όταν κλείνει ένας πολιτικός κύκλος και αρχίζει μια νέα εποχή  ο προοδευτικός άνθρωπος, ο δημοκρατικά σκεπτόμενος την υποδέχεται με ανοιχτό μυαλό. Δίνει την ευκαιρία στο νέο (όσες δυσκολίες κι αν αυτό συναντά), στο ριζοσπαστικό της εποχής του, στο δημιουργικό, σ’ αυτό που αποχτά αξιοπιστία και που κουβαλάει την ελπίδα. Σ’ αυτό που λειτουργεί για τις ανάγκες των πολλών και όχι για τα συμφέροντα και τα προνόμια των λίγων.

 Ελπίζουμε πως, από τη Δευτέρα, θα μπούμε σε μια πορεία για πιο ορθολογιστική κοινωνική συγκρότηση και λειτουργία, για πιο αποτελεσματική και με κοινωνικό περιεχόμενο πολιτική ώστε  «με μοιρασιά σωστή να λείψει η αδικία» ή τουλάχιστον να περιοριστεί.

                                                                     Κώστας Καραγιάννης Φυσικός