Όταν η Ελλάδα παράγει

Του Κωνσταντίνου Καραγιάννη

Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορεί πάρα πολύ μεταξύ μας και καθ' υπερβολή η φράση : «Στη χώρα μας δεν παράγουμε τίποτε».

Νομίζω πως ο λόγος εντοπίζεται στο γεγονός πως η κρίση και κυρίως το σχέδιο που εφαρμόζεται για την επίλυσή της έχουν αφανίσει ή συρρικνώσει βασικούς τομείς της οικονομίας. Η κλωστοϋφαντουργία, η βιομηχανία ζάχαρης, η επιπλοποιία και γενικώς η βιομηχανία ξύλου, οι βιοτεχνίες μαρμάρου, οι αγροτοσυνεταιριστικές επιχειρήσεις και γενικότερα οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις έχουν υποστεί καθίζηση. Ο καθένας από εμάς στην περιοχή του έχει θλιβερές εικόνες λουκέτων σε καταστήματα, βιοτεχνίες και βιομηχανίες. Είναι γνωστό πως το ΑΕΠ της χώρας μειώθηκε κατά 25% μέσα στα τελευταία 5 χρόνια.

Οι ειδικοί αποφαίνονται πως για μια χώρα σε περίοδο ειρήνης η περίπτωση είναι πρωτοφανής και τραγική ταυτόχρονα. Επίσης, όλοι μας έχουμε έντονες εμπειρίες ανθρώπων του περιβάλλοντός μας που απολύθηκαν, που μένουν άνεργοι ή που απασχολούνται για μερικές μόνον ημέρες της εβδομάδας. Μέσα στην απόγνωση λοιπόν εκστομίζεται το υπερβολικό αυτό σλόγκαν για να εκφράσει μάλλον τη δυσαρέσκεια και την αγανάκτηση απέναντι στην αποδιάρθρωση του παραγωγικού ιστού της χώρας.

Ας δούμε όμως και την άλλη πλευρά του λόφου. Τι γίνεται όταν η χώρα παράγει και τι γίνεται με τους ανθρώπους που παράγουν.
Δεν είναι λίγες οι φωνές που μέσα στο ζοφερό κλίμα των τελευταίων ετών μιλούν για στροφή στον πρωτογενή τομέα παραγωγής και που υποστηρίζουν πως μπορεί να συμβάλλει στην αναστροφή της πορείας προς τον καιάδα. Δεν είναι λίγοι οι άνθρωποι στην περιοχή μας που στρέφονται ή που προσανατολίζουν τα παιδιά τους σ' αυτόν τον τομέα παραγωγής που έθρεψε γενεές επί γενεών για πολλούς αιώνες. Ένα από τα προϊόντα του τομέα αυτού και βασικό για την Ημαθία είναι το ΡΟΔΑΚΙΝΟ. Τι συμβαίνει λοιπόν φέτος με το εξαιρετικό αυτό φρούτο και τι προβλέπεται να συμβεί σε λίγο με το ακτινίδιο και ίσως και με άλλα προϊόντα;

1. Η εξ ουρανού χαλαζόπτωση των καλοκαιρινών μηνών δεν κατάφερε να ισοσταθμίσει τις ποσότητες μεταξύ προσφοράς και ζήτησης. Κατάφερε όμως, να πικράνει αρκετούς παραγωγούς, να καταστρέψει την παραγωγή και να πληγώσει τα φυτά σε αρκετές περιοχές. Η αγανάκτηση των αγροτών που έγιναν μάρτυρες της ολιγωρίας, της αμέλειας, της άγνοιας και της υποκρισίας των αρμόδιων του ΕΛΓΑ και των πολιτικών τους προϊσταμένων περίσσεψε. Τα αεροπλάνα που θα πετούσαν προς προστασία από χαλαζόπτωση δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Μείναμε στις εκτιμήσεις των ζημιών οι οποίες ακόμα και τώρα, για πολλούς παραγωγούς- ελλείψει γεωπόνων-δεν έχουν ολοκληρωθεί.

2. Αν εξαιρέσουμε τις χαλαζοπτώσεις του Καλοκαιριού, η χρονιά υπήρξε ευνοϊκή από την άποψη των καιρικών συνθηκών με αποτέλεσμα να έχουμε αυξημένη παραγωγή ροδάκινου στην περιοχή μας. Ευλογία Θεού θα λέγανε παλιότερα. Τι σχέδιο όμως υπάρχει από μέρους των αρμόδιων φορέων όταν στην Ελλάδα παράγουμε, κόντρα στην αρχική μας ρήση και μάλιστα όταν παράγουμε πάνω από το μέσο όρο; Από ότι φάνηκε στην πράξη κανένα ή μάλλον αυτό του δόγματος της νεοφιλελεύθερης πολιτικής που λέει πως «η αγορά λύνει όλα τα προβλήματα». Οι τιμές λοιπόν πήραν την κατιούσα. Στο γεγονός συνεισέφερε και η υποτίμηση των νομισμάτων Ρωσίας και Ουκρανίας προς τις οποίες τα τελευταία χρόνια εξάγεται ο κύριος όγκος του προϊόντος.

Οι συσκέψεις επί συσκέψεων της τελευταίας στιγμής των πολιτειακών οργάνων, των γνωστών «προστατών» και «φίλων» των αγροτών, φάνηκαν να αποδίδουν ελάχιστα και έμειναν σε κάποιες αόριστες υποσχέσεις. Ακούστηκαν προτάσεις -στην «Ελλάδα που δεν παράγει τίποτα»- που είχαν πολλά χρόνια να ακουστούν για την καταστροφή ποσοτήτων μέσω της λεγόμενης απόσυρσης.

3. Τέλος, έρχεται το κερασάκι στην τούρτα να ολοκληρώσει το δράμα της περιοχής και της Ελλάδας που παράγει σε περίοδο ύφεσης και μνημονίων. Το εμπάργκο της ΕΕ απέναντι στη Ρωσία και τα αντίμετρα της τελευταίας. Η αναστάτωση των παραγωγών φτάνει στο έπακρο. Κάποιοι μάλιστα απαισιόδοξοι δεν διστάζουν να μιλήσουν και για το τέλος της παραδοσιακής αυτής καλλιέργειας στην περιοχή μας. Η σύγκρουση στην Ουκρανία που πολλοί την χαρακτηρίσουν ως την αρχή ενός πολέμου που μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις, βρίσκει τη χώρα μας απαξιωμένη και υποταγμένη στο άρμα των δανειστών της και συμμάχων της. Έρμαιο στα γεωπολιτικά παιχνίδια που μπορεί, στις παράπλευρες απώλειες, να περιλαμβάνουν ακόμα και την εξαφάνιση ενός ή περισσότερων κλάδων παραγωγής που έσφυζαν από δυναμισμό και προοπτική. Το είπε χαρακτηριστικά και κυνικότατα η κυβερνητική εκπρόσωπος : «Με βάση τα ροδάκινα δεν γίνεται εξωτερική πολιτική». Οι περισσότεροι παραγωγοί βρίσκονται μπροστά στο φάσμα της καταστροφής. Η οργή έχει ξεχειλίσει. Στη συνάντηση των φορέων στο Επιμελητήριο στη Βέροια προτάθηκε ακόμα και «δικαστική προσφυγή κατά της κυβέρνησης», ως μέσον πίεσης για να αλλάξει η πολιτική απέναντι της Ρωσίας. Το θέμα δεν τελειώνει εδώ. Έπεται και συνέχεια διότι οι αγορές που χάνονται ούτε ανακτώνται, ούτε αντικαθίστανται εύκολα.

Κατόπιν όλων αυτών, να δούμε ποια θα είναι η στήριξη των ροδακινοπαραγωγών και άλλων κλάδων που κινδυνεύουν να αφανιστούν αλλά και της χώρας -που βρίσκεται ούτως ή άλλως σε δεινή θέση- από την ΕΕ. Ακόμα να δούμε κατά πόσον θα πραγματοποιηθεί η δωρεάν διανομή νωπού ροδάκινου ή χυμού σε ιδρύματα ή σε ομάδες πληθυσμού που τα μνημόνια έχουν οδηγήσει ακόμα και στο να ψάχνουν στα σκουπίδια προκειμένου να επιβιώσουν.

Πρέπει να αναρωτηθούμε επίσης, πώς μπορεί την ίδια στιγμή, για παράδειγμα, η γειτονική μας Τουρκία να έρχεται σε επαφή με τη Ρωσία για να τροφοδοτήσει με δικά της οπωροκηπευτικά την αγορά τελευταίας; Πώς καταφέρνει η Τουρκία, χωρίς να είναι ούτε στην ΕΕ, ούτε και στη ζώνη του Ευρώ, τα τελευταία 15 χρόνια, να ξεπερνάει το ΑΕΠ της πατρίδας μας τριπλασιάζοντας το δικό της και να έχει τη δύναμη να συμμετέχει, με σοβαρούς όρους, στο γεωπολιτικό γίγνεσθαι της περιοχής και το σθένος να καταγγέλλει την άδικη και βάρβαρη επίθεση στη Γάζα;

Εμείς ως Ελλάδα θα απαιτήσουμε οφέλη από τις συμμαχίες μας ή θα συνεχίσουμε να αποτελούμε τους φτωχούς συγγενείς του Νότου που εργάζονται για την ευημερία και τη δόξα του Βορρά μέχρις εξαντλήσεως των πολιτών και πλήρους εκποιήσεως της χώρας;