Η ανάγκη απουσίας προσωποκεντρικών κινημάτων

Γράφει ο Κώστας Γεωργιάδης

Διανύουμε την εποχή όπου το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας διέρχεται τη μεγαλύτερη του κρίση αξιών. Την εποχή όπου τα ποσοστά αποχής από τις διαδικασίες έχουν εκτιναχθεί και οι πολίτες απογοητευμένοι έχουν γυρίσει την πλάτη τους στο σύνολο της πολιτικής και συλλογικής δράσης.

Την εποχή όπου η πίστη στο πολιτικό σύστημα έχει εκμηδενιστεί και οι πολίτες δεν έχουν τη δυνατότητα να στηριχτούν κινηματικά σε φορείς πολιτικής δράσης που θα προσφέρουν όραμα, προοδευτική λογική και αποτελεσματική παρέμβαση στα κακώς κείμενα που τόσα χρόνια έχουν καταγραφεί και εγκαθιδρυθεί ώς νόρμες της καθημερινότητας μας..

Η αριστερά, η κέντροαριστερά, δεν παύουν να διατηρούν την ιστορική ευθύνη (αλλά και πολιτικό πλεονέκτημα) του ριζοσπαστισμού και της προοδευτικής σκέψης. Είναι σημαντικό ότι ανάμεσα στις τόσες φωνές που έχουν ακουστεί το τελευταίο διάστημα, κατα κόρον εκφράζεται η ανάγκη για οριζόντιες δομές διοίκησης. Όχι εξουσίας, αλλά διοίκησης. Αυτό είναι το πιο σημαντικό και η βάση στην οποία οποιαδήποτε πρόταση για το μέλλον θα πρέπει να στηριχτεί.

Οποιαδήποτε συζήτηση για τις απαραίτητες αλλαγές στο πολιτικό σύστημα, σε αυτό το στρεβλό κρατικό σύστημα -όπως έχει δομηθεί, θα πρέπει πέρα από επιστημοσύνη και τεχνοκρατισμό, να διέπεται από όρους ήθους και ηθικής. Από όρους ισονομίας, ισοκρατίας και αναβάθμισης της ουσιαστικής δυνατότητας συμμετοχής του πολίτη στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων.

Οποιαδήποτε άλλη προσέγγιση είναι καταδικασμένη να αποτύχει και απλά να διαιωνίσει το δυσοίωνο πρόβλημα της αποχής από τα κοινά των πολιτών, της μη πολιτικής ολοκλήρωσης του ανθρώπου, της μη ουσιαστικής αλλαγής που το σύνολο της κοινωνίας (ξεκάθαρα ή όχι τόσο) αναζητάει..

Η κεντροαριστερά οφείλει να διαμορφώσει ένα κοινό πλαίσιο δράσης, μια συμφωνία με γνώμονα της ανάδειξη της συλλογικότητας, της συμμετοχής, της συναπόφασης.

Ένα πλαίσιο που θα δώσει όραμα, θα επαναφέρει την εμπιστοσύνη στις σχέσεις πολιτών και διοίκησης και εν τέλει θα καταφέρει να οργανώσει άρτια την Ελληνική κοινωνία, διεκδικώντας την εξέλιξη των εργασιακών όρων, της κοινωνικής πρόνοιας και προστασίας, της συλλογικής δράσης..

Είμαστε στην εποχή που πλέον τα πρόσωπα, αν και διαμορφώνουν πολιτική, δεν είναι τόσο σημαντικά όσο η ίδια η πολιτική που συλλογικά θα εκφράσουν...

Είμαστε στην εποχή που η μόνη λύση είναι, για άλλη μια φορά, η αλλαγή. Το γκρέμισμα του παλιού και η ανάγκη εξέλιξης του νέου. Του συμμετοχικού, του διαδραστικού, του ξεκάθαρου...

Στην εποχή της..ταχύτητας, της υπερ και παρα- πληροφόρησης, στην εποχή της χαλαρής δομης αξιών η λύση -θεωρητικά- είναι προφανής : Να είναι αυτή η εποχή της σύνθεσης και όχι του διαχωρισμού. Της συλλογικότητας και όχι του προσωποκεντρισμού, του Εμείς και όχι του Εγώ...