Όλα κάπως

Του Τάσου Τασιόπουλου

Λένε πως όποιος κερδίζει τους άλλους είναι δυνατός, όποιος όμως νικάει τον εαυτό του είναι πανίσχυρος.

Για να νικήσει κάποιος τον εαυτό του όταν κυρίως πρόκειται για μια συλλογικότητα, όπως π.χ. είναι ένας σύλλογος, ένα κόμμα, μια ενιαία διοίκηση ενός δήμου, ή μια κυβέρνηση τα πράγματα γίνονται ακόμα δυσκολότερα προπαντός όταν κάποιοι ανάμεσα στους πολλούς που συναποφασίζουν, έχουν την εντύπωση, ότι είναι λίγο πιο ίσοι από τους ίσους και αξίζουν κάτι παραπάνω από τον επικεφαλής.

Είναι φανερό τι θα συμβεί π.χ. σε έναν δήμο που κάποιος ή κάποιοι αμφισβητούν τις ικανότητες του δημάρχου, και είναι φανερότερο τι θα συμβεί σε μια κυβέρνηση που δεν μπορεί να τιθασεύσει ο πρωθυπουργός τα τσανάκια που απλώνουν καθημερινά τον τραχανά.

Τότε όλα είναι κάπως.

Κάπως οι λαθρομετανάστες, που καθώς στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις, γίνονται μετανάστες και από εκεί πρόσφυγες.

Κάπως η "τρόϊκα" που από "θεσμοί" έγινε "BRUSSELLS GROUP" αλλά που όπως και αν την ονομάσουμε, αυτή εκεί, αταλάντευτη να διαπραγματεύεται το μνημόνιο και να μας έχει καθηλωμένους στην αβεβαιότητα αν πληρωθούν οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι συνταξιούχοι ή αν συναχτούν τα ταμιακά διαθέσιμα στην "τράπεζα της Ελλάδος" για να πληρωθεί η δόση στο ΔΝΤ.

Κάπως και η GAZRPOM που έχει επικεφαλής στο διοικητικό της συμβούλιο τους αξιότιμους HERR MULLER και SHRENDER , ναι-ναι τον πρώην Καγκελάριο της Γερμανίας.

Έτσι ως χώρα ηττηθήκαμε από το πελατειακό κράτος και την γραφειοκρατία, και κυρίως από την βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει έλεγχος πράγμα που απομακρύνει το αίσθημα του φόβου για την αποκάλυψη των παρανόμως πεπραγμένων, και αυτό είναι το μόνο που δεν είναι κάπως.

Κάπως είναι και αυτός που φωλιάζει στη γωνιά του και προσδοκάει να λύσει τα προβλήματά του ιδιωτικά, μέσα από συντεχνίες, κόμματα ή ομάδες προσφοράς ατομικής συμπεριφοράς. Γιατί στις σύγχρονες κοινωνίες οι άνθρωποι ή κουρνιάζουν στη φωλιά τους προσδοκώντας να λύσουν τα προβλήματά τους ιδιωτικά ή ενδιαφέρονται ως μέλη της κοινωνίας – δηλαδή ως πολίτες- να λειτουργούν οι κανόνες ίδια και ίσα για όλους έξω από ιδιοτέλειες και ατομικά συμφέροντα.

Κάπως είναι και η κουκούλα – άσυλο.

Κάποτε στο δρόμο πλάθονταν ένα πρότυπο νεολαίου που περιφρονούσε την κρατική αρχή και πετούσε πέτρες επειδή έβλεπε ότι η παιδεία ήταν υποβαθμισμένη και το ψωμί μειώνονταν.

Αυτός ο νέος ζούσε τη δική του δημοκρατία, είχε πολλές αμφιβολίες για το πόσο καλά λειτουργούσε το σύστημα και πόσο μακριά ή κοντά ήταν οι ανθρωπιστικές ιδεολογίες.

Το περίεργο δεν ήταν τότε γιατί αντιδρούσε έτσι αλλά γιατί άργησε να το κάνει και το παράξενο είναι τώρα γιατί αντάλλαξε τους αγώνες της με την κουκούλα – άσυλο.

Κάποτε υπήρχε η παράταξη των φοβισμένων που ήθελαν ασφάλεια και τάξη και υπήρχαν και ασφαλίτες που επέβαλαν την τάξη με μια κυβέρνηση που ήταν του δόγματος ή πυροβολώ ή αφήνω το σύμπαν να καεί, ενώ σήμερα άλλαξε το δόγμα και η κυβέρνηση αποποινικοποιεί την κουκούλα και αφήνει ασύδοτους τους καταληψίες τάχατες γιατί "αυτοί ξέρουν".

ΥΓ1. Στις 19.10.2013 ένας Έλληνας του εξωτερικού (οικονομικές αναλύσεις και προβλέψεις / senior Gredit Analyse) με προσωπική του επιστολή στον τότε πρωθυπουργό εκτιμούσε και προέβλεπε "ότι τα χρόνια του ευρώ θα είναι λίγα, μέχρι τα μέσα του 2015, και αυτό γιατί υπάρχει μεγάλη αδυναμία συνεννόησης και αλληλεγγύης εντός της ΕΕ".

ΥΓ2. Στις 1.4.2015 ο ίδιος προβλέπει "μεσοπρόθεσμη έξοδο της Ελλάδος" στην ίδια εποχή.
Λέτε και αυτό να είναι κάπως;

ΥΓ3. Η δημοκρατία δεν είναι τέλειο πολίτευμα, αλλά είναι το καλύτερο μέχρι να βρεθεί το τέλειο.

Στις δημοκρατίες λοιπόν οι αποφάσεις παίρνονται από πολλούς αλλά εκτελούνται από έναν.