Η ελπίδα, το όνειρο μιας χώρας που ξύπνησε

Του Κώστα Καραγιάννη

Τοῦ φάνηκε φοβερὸ ποὺ ἤτανε χωρὶς ἐλπίδα. Εἶχε τὴν αἴσθηση πὼς οἱ ἄλλοι στὸ καφενεῖο τὸν κοιτάζανε κι ἄλλοι ἀπὸ τὸ δρόμο σκέφτονταν καὶ ψιθυρίζανε μεταξύ τους: «Αὐτὸς ἐκεῖ δὲν ἔχει ἐλπίδα!» Αντώνης Σαμαράκης «Ζητείται Ελπίς»

Εδώ και έξη-επτά χρόνια, από τότε που η οικονομική κρίση άνοιξε «το κουτί της Πανδώρας» , μας κατέκλυσαν τα κακά του κόσμου. Αναφέρω τα τρία πιο χαρακτηριστικά: Τη μείωση του ΑΕΠ κατά 25%, την αύξηση της ανεργίας στο 27% και την πτώση μισθών κατά 33%.

Υπάρχει όμως η ελπίδα. Είναι αυτή που κρατήθηκε σύμφωνα με το μύθο μέσα στον «πίθο της Πανδώρας». Σ΄αυτήν καταφεύγουν οι άνθρωποι για να μπορέσουν να αντιστρέψουν τα πράγματα, να αποτρέψουν μια πορεία προς την καταστροφή και να υπερβούν την αβεβαιότητα. Μα θα πει κάποιος, η ελπίδα δεν έχει υλική υπόσταση, ανήκει στη σφαίρα του συναισθηματικού μας κόσμου. Έχει λοιπόν κάποια θέση στην αντιμετώπιση πολιτικών και οικονομικών προβλημάτων; Ναι, διότι όταν πρόκειται να δώσουμε στις αποφάσεις και τις πράξεις μας την τελική τους μορφή «το τι νοιώθουμε μετράει ακριβώς το ίδιο και συχνά περισσότερο από το τι σκεφτόμαστε».

Με την προϋπόθεση λοιπόν πως, η ελπίδα, δεν νοείται ως μια κατάσταση αδράνειας, αποτελεί κάτι περισσότερο από μια αφελή πεποίθηση και απλή ευχή πως όλα θα πάνε καλά.

Ανθρώπους με υψηλά επίπεδα ελπίδας τους διακρίνει :

-Η αίσθηση της επινοητικότητας που βοηθά στην επίτευξη στόχων. -Η ευελιξία προσέγγισης των στόχων με διαφορετικούς τρόπους.

Το να εμμένει κανείς στο «ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ» φανερώνει προσδοκία και ισχυρή πιθανότητα για θετική έκβαση μιας διαδικασίας . Σημαίνει πως δεν εφάπτεται με την ηττοπάθεια, δεν δειλιάζει μπροστά σε εμπόδια, σε δυσκολίες και σε προκλήσεις. Πως βλέπει την πυγολαμπίδα μέσα στη νύχτα.

Ποιοι όμως προσπαθούν να ψαλλιδίσουν την ελπίδα άμα τη παρουσία της; Ποιοι σύγχρονοι πολιτικοοικονομικοί δολοφόνοι προσπαθούν να τη στραγγαλίσουν όσο γίνεται συντομότερα;

Καταρχήν οι ξένοι. Οι Σόιμπλε και Μέρκελ, σημαιοφόροι μιας Γερμανικής Ευρώπης που θα απευθύνεται σε χώρες υποτελείς. Οι συντηρητικές και γερασμένες πολιτικές δυνάμεις της ΕΕ. Οι νεοφιλελεύθεροι της σκληρής λιτότητας με όπλα τις κεντρικές τράπεζες και τους τραπεζίτες. Οι περισσότεροι από τους υποταγμένους σοσιαλδημοκράτες.

Δεν πάνε πίσω όμως και οι ντόπιοι εκπρόσωποι της ίδιας ιδεολογικής και πολιτικής συνομοταξίας. Οι Σαμαράς, Βενιζέλος και οι συν αυτών που ονειρεύονται να κάνουν την ιστορία να βαδίσει προς τα πίσω, να επανακάμψουν αφού πρώτα ο λαός τους ζητήσει συγγνώμη που τόλμησε να τους αρνηθεί το μονοπώλιο της εξουσίας. Οι κάθε είδους διαπλεκόμενοι, μεγιστάνες του τύπου, μεγαλοεργολάβοι, φοροφυγάδες, τραπεζίτες που μοίραζαν παράνομα δάνεια . Στις υπηρεσίες όλων αυτών ένας εσμός, από πληρωμένους κονδυλοφόρους και συνυπεύθυνους για την τραγωδία που βιώνει η χώρα που, εν ονόματι της ελευθερίας του τύπου και επωφελούμενοι από τη θηλιά που της έχουν περάσει οι δανειστές, σπέρνουν το φόβο, τη σύγχυση και την ανασφάλεια. Όλοι αυτοί ωρύονται και προκαλούν ευθέως ανάλογα με τις ευθύνες και τις ενοχές τους.

Ας αναρωτηθούμε όμως όλα αυτά τα μηνύματα που μεταδίδουν τα διαπλεκόμενα ΜΜΕ ή εκτοξεύονται από δημόσια πρόσωπα πόσα αρνητικά συναισθήματα προκαλούν στο λαό μας; Πόσες αμφιβολίες δημιουργούν, πόση κατάθλιψη και απραξία που τόλμησε να στηρίξει πολιτικές δυνάμεις που εμπεριέχουν και καλλιεργούν την ελπίδα, χωρίς να δεχθεί τη σιγουριά της ήττας του;

Μήπως υποψιάζονται καθόλου οι θύτες και το συνονθύλευμα των ευκαιριακών τους συμμάχων, ανάμεσα στις ιδιοτέλειες τους, τι μπορεί να επακολουθήσει αν η ελπίδα η χειροπιαστή για το λαό μας διαψευστεί; Αν η ελπίδα που δοκιμάζεται και υπονομεύεται κλονιστεί και καταρρεύσει τότε στη θέση της έρχονται η απόγνωση, ο κατακερματισμός της κοινωνικής συνοχής και φαινόμενα βίας, οι συνέπειες των οποίων είναι ανυπολόγιστες.

Όσοι μετέχουν στα κοινά και κοπιάζουν «τη γνώμη που ωφελεί την πόλη σ' όλους να φανερώσουν», θα κατανοούν πως σήμερα, ευθέως αμφισβητούνται για τη χώρα μας, η λαϊκή κυριαρχία, η εθνική ανεξαρτησία και η επιλογή οποιουδήποτε εγχώριου σχεδίου για οικονομική ανασυγκρότηση.

Στον αντίποδα αυτών, μια πλατιά λαϊκή ενότητα διαμορφώνεται και εκφράζεται αυτή την περίοδο ως δύναμη αντιπαράθεσης στα παραπάνω. Αγωνίζεται στη θέση του «Ζητείται ελπίς» να βάλει το «Υπάρχει ελπίς»! Αυτό σημαίνει πως μπορούν να συμβούν θετικά πράγματα, πριν το τέλος του αδιέξοδου δρόμου στον οποίο είχαμε οδηγηθεί. Το υπαγορεύουν η ανάγκη αυτοσυντήρησης, η ύπαρξη λογικής βάσης, η ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος, ο διακαής πόθος και η άρνηση αποδοχής του μοιραίου.

Η ελπίδα, που εδώ και λίγο καιρό ξύπνησε για την Ελλάδα, είναι πολύ νέα για να πεθάνει, είναι σήμερα αναντικατάστατη για να χαθεί. Εξάλλου είναι γνωστό πως είναι ανθεκτικότερη όλων αφού πάντα πεθαίνει τελευταία. Για τη χώρα μας, για τη νέα γενιά, για όλους μας Dum spiro spero.

Κώστας Καραγιάννης Φυσικός