Δεν είν’ εύκολες οι θύρες…

Του Κώστα Καραγιάννη

Διαβάζω πως ο Αυστριακός Καγκελάριος (ας είναι καλά ο άνθρωπος) προσκάλεσε για σήμερα Δευτέρα τον Α. Τσίπρα στη Βιέννη. Όπως αναφέρει σε συνέντευξή του «Πρέπει να γλιτώσουμε την Ελλάδα και την Ευρώπη από το Grexit»(Ας είναι δύο φορές καλά).

Ελπίζουμε πως η πρόσκλησή του και ειλικρινής να είναι και να αποβεί παραγωγική. Όχι όπως αυτές ορισμένων άλλων αξιωματούχων της ΕΕ που εμπεριείχαν πιέσεις ή εκβιασμούς ή νουθεσίες που μάλιστα εκδηλώθηκαν μετά από την απομάκρυνση από τους ιερούς ναούς των κέντρων εξουσίας της ΕΕ. Όπως είδαμε, ορισμένοι, ούτε τα προσχήματα δεν κράτησαν απέναντι στη νωπή απόφαση του ελληνικού λαού, ούτε και την απαιτούμενη ευγένεια έδειξαν απέναντι στους εκπροσώπους του.

Ίσως ο Β. Φάιμαν να ενδιαφέρεται για κάτι περισσότερο, από του να εξασφαλίσει την επιστροφή των τα 8 έως 9 δις ευρώ, δανείων και εγγυήσεων, που έδωσε στο πλαίσιο της βοήθειας προς την Ελλάδα η Αυστρία. Θα κρίνουμε εκ του αποτελέσματος τη συνάντηση της Βιέννης, αλλά με αφορμή το γεγονός ας κάνουμε ένα μικρό απολογισμό των 15 ημερών που «συγκλονίζουν την Ελλάδα».

Έχουμε μια κυβέρνηση δύο εβδομάδων. Αυτή σχηματίστηκε όπως είδαμε χωρίς καμιά χρονοτριβή. Ανέλαβε αμέσως δράση και μέσα σε ελάχιστο χρόνο δημοσιοποίησε στο μέγιστο δυνατό βαθμό το πρόβλημα της χώρας -την αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών- σε παγκόσμιο επίπεδο, έτσι ώστε, να αποτελεί το κορυφαίο θέμα συζήτησης των ημερών.

Τι αποκομίζουμε σε εσωτερικό και σε διεθνές επίπεδο;

Σε ότι αφορά το εσωτερικό, προεξάρχει η έγκριση των κυβερνητικών χειρισμών τουλάχιστον από το 72 % του λαού μας, παρά τον απαράδεκτο πόλεμο των ΜΜΕ. Δημιουργείται έτσι μια πρωτοφανής λαϊκή ενότητα που ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε στην πατρίδα μας. Αυτή η ενότητα δεν στηρίζεται ούτε σε βερμπαλισμούς, ούτε σε παράλογες απαιτήσεις αλλά στη λογική των πραγμάτων. Στη λογική που λέει πως τα προγράμματα σκληρής λιτότητας απέτυχαν και η βοήθεια που δόθηκε έπεσε στο κενό. Οδήγησε στα γνωστά τραγικά αποτελέσματα στην ανεργία του 27%, στην εξαφάνιση του 25% του ΑΕΠ, στη φτωχοποίηση εκατομμυρίων ανθρώπων, στη μετανάστευση χιλιάδων νέων, σε αυτοκτονίες, σε εθνική κατάθλιψη και στο αδιέξοδο. Στη λογική πως ένα πρόγραμμα που καταθέτει η ίδια η χώρα μας δημιουργεί αισιοδοξία και ελπίδες. Είναι το πρόγραμμα που ξεκινάει από την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, περνάει από τη ρύθμιση του χρέους, την αντιμετώπιση της διαπλοκής, την ανασυγκρότηση της δημόσιας διοίκησης και φτάνει στην ανάπτυξη, τα εργασιακά δικαιώματα και την κοινωνική δικαιοσύνη. Πρόγραμμα μέσω του οποίου είναι δυνατή η ανάκτηση της αξιοπρέπειας των ανθρώπων.

Σε ότι αφορά το εξωτερικό, μας μένει η εντύπωση πως έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα ολόκληρο δίκτυο από αδίστακτους τραπεζίτες που είναι έτοιμοι να λειτουργήσουν και εκτός δημοκρατικών πλαισίων ( Βλέπε: « Οικονομικό πραξικόπημα η απόφαση της ΕΚΤ για την Ελλάδα» κατά τη Liberation) από νεοϊμπεριαλιστές του Βορρά, από υποτακτικούς και φοβισμένους ηγέτες, από διάφορους υποκριτές αλλά και ηγέτες που φαίνεται σοβαρά να ενδιαφέρονται για τους λαούς τους και τις κατακτήσεις τους. Επίσης βλέπουμε, πέρα από τις αντιθέσεις Γερμανίας και ΗΠΑ, να υποβόσκει και ένας πόλεμος νεοφιλελεύθερων ηγετών και οπαδών της σκληρής λιτότητας για τους λαούς και νεοκεϋνσιανών . Οι τελευταίοι, οι οποίοι κυρίως βρίσκονται πέραν του Ατλαντικού, δηλώνουν πως «Υπάρχουν όρια στο πόση πολλή λιτότητα μπορεί να αντέξει μια κοινωνία».

Πάνω από όλα αυτά όμως υπάρχουν οι λαοί. Υπάρχουν επίσης οι λεπτές ισορροπίες που αν διαταραχτούν με την έξοδο μιας χώρας όπως η Ελλάδα από το Ευρώ και την ΕΕ ίσως, οι συνέπειες θα είναι απρόβλεπτες ακόμα και για τους πιο ισχυρούς.

Σ' αυτό το σύνθετο, και εχθρικό εν πολλοίς, σκηνικό η νέα ελληνική κυβέρνηση δίνει τη μάχη για την κοινωνική και εθνική σωτηρία. « Δεν είν' εύκολες οι θύρες, εάν η χρεία τες κουρταλή» όμως, υπάρχει ένας λαός, υπάρχει το δίκιο, υπάρχει η κοινή λογική.Το να ενώσουμε τις φωνές μας και το να βρισκόμαστε σε εγρήγορση αποτελεί όχι μόνον καθήκον εκ των ων ουκ άνευ αλλά, αποτελεί και την πιο ισχυρή ίσως συνιστώσα για μια αίσια έκβαση της πρώτης μάχης.