Από την 17η Νοέμβρη του 1973, στην 13η Νοέμβρη του 2015 και στην τραγωδία της Συρίας

Του Γιώργου Ουρσουζίδη

Αμείλικτη η ιστορία καταγράφει το άδικο, με έντονα, ανεξίτηλα γράμματα, που δεν ξεθωριάζουν, δεν σβήνονται με το πέρασμα του χρόνου, ούτε η ανθρώπινη παρέμβαση τα αγγίζει.

Νέοι άνθρωποι βγήκαν μπροστά, κόντρα στο άδικο τον Νοέμβρη του ΄74 στην πατρίδα μας, νέοι και τα θύματα. Η δικαίωση ήρθε με την επιστροφή της ελευθερίας και της δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε, με τις όποιες αδυναμίες και στρεβλώσεις στο σύστημα διακυβέρνησης που ακολούθησε.
Νέοι στην πλειοψηφία τους και τα θύματα της τρομοκρατίας, της τυφλής βίας, στο Παρίσι τον Νοέμβρη του ΄15, άστραψαν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω απ΄ τον άδικο χαμό νέων ανθρώπων στην καρδιά της Ευρώπης.

Η «βία γεννά βία», πόση αλήθεια κρύβει το απλό και κατανοητό αυτό γνωμικό που πηγάζει απ΄ ευθείας από το λαό; Γιατί το αγνοούν οι ισχυροί; Ίσως επειδή οι ίδιοι δεν κινδυνεύουν, παρά μόνον ο απλός λαός εκτεθειμένος στην βία, που εκείνοι προκαλούν.

Από ποιούς εξοπλίζεται ο «στρατός» των τρομοκρατών, και ποιος ωφελείται από πράξεις βίας, ώστε να συντηρείται ένα σύστημα ολόκληρο παραγωγής και εμπορίας όπλων;

Ευθέως διατυπωμένο το διαχρονικό ερώτημα – τώρα συγκεκριμένο: Εξαντλήθηκαν τα περιθώρια ειρηνικής διευθέτησης του Συριακού ζητήματος;

- Ήταν ή όχι, γνωστό εκ των προτέρων, ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν με αυτό τον τρόπο που εξελίχθηκαν, προκαλώντας την τραγωδία ενός ολόκληρου λαού;

- Δεν γνώριζαν, ότι προκαλώντας εκατοντάδες χιλιάδες αθώα θύματα, δημιουργούσαν ταυτόχρονα και φανατικούς - επίσης θύματα του διασπειρόμενου μίσους - έτοιμους να «εκδικηθούν» με τίμημα την ίδια τους τη ζωή;

- Δεν γνώριζαν, ότι το κύμα των προσφύγων που προκαλούσαν με την διασπορά του «φίλιου» μίσους, αργά ή γρήγορα θα έφτανε στην αυλή τους;
Εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυραίοι Σύριοι πολίτες χθες - σήμερα απεγνωσμένοι - βουτούν στα νερά του Αιγαίου μαζί με τα μικρά παιδιά τους, προσβλέποντας στην στήριξη της Ελλάδας - και την έχουν. Αυθόρμητα οργανώθηκαν τα κινήματα αλληλεγγύης προσφέροντας ουσιαστική «χείρα βοήθειας» στους ικέτες συνανθρώπους μας.

Μήνες τώρα τα «φώτα» της δημοσιότητας αλληθωρίζουν, δεν έσκυψαν πάνω στο πρόβλημα, ως όφειλαν. Γιατί άραγε; Γιατί αυτή η δυσαρμονία σε σχέση με τα αυτονόητα; Ποιο χέρι «ταΐζει» την ένοχη σιωπή τους;

Είναι απόλυτη ανάγκη να δούμε καθαρά την πραγματικότητα, να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, ποιος ασκεί τρομοκρατία, ποιος την χρησιμοποιεί, ποιος ωφελείται;

Ποιος θέλει τον θάνατο συνανθρώπων μας, ως υπόθεση καθημερινής συνήθειας, ως μηχανική και τυποποιημένη επανάληψη της ίδιας δραστηριότητας, ώστε να γίνουν αποδεκτά στη συλλογική μας συνείδηση τα εγκλήματά σε βάρος των λαών! Προφανώς εκείνος που κερδίζει.

Νομίζω πως η πλειοψηφία των πολιτών, σε ολόκληρο τον πλανήτη, αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει, αποδέχεται και υπομένει - σε ποιο βαθμό, και μέχρι πότε, δεν το γνωρίζω - εκείνο που γνωρίζω είναι, ότι αργά ή γρήγορα θα κληθούμε να πληρώσουμε ένα τίμημα που δεν μας αναλογεί – όπως ακριβώς σήμερα πληρώνει ο απλός Γάλλος πολίτης και φυσικά ο τραγικά δοκιμαζόμενος Σύριος πολίτης.

Η Ελλάδα ανταποκρίθηκε στο ιερό δικαίωμα του πρόσφυγα – ικέτη, ορισμένοι το βλέπουν ως πρόβλημα, ενδεχόμενα να χρεώνουν τα αποτρόπαια εγκλήματα των παρανοϊκών στους πολίτες που τους νοιάστηκαν, που τους αγκάλιασαν, που τους έγιαναν τις πληγές, ίσως επιζητούν ένα «γεγονός» και στην Ελλάδα... για να δικαιωθούν! Ένα πράγμα αγνοούν, πως το φως ποτέ δεν πρόκειται να νικηθεί απ΄ το σκοτάδι!

«Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος - αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα 'ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος - σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται». Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ