Το κοινωνικό πρόσημο της επτάμηνης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ

Της Μαριάνθης Τουτουντζίδου *

Ακούγεται ανάμεσα στα άλλα και η άποψη , ακόμη περισσότερο τώρα που βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο , ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε « να μη βιαστεί» να διεκδικήσει τη διακυβέρνηση της χώρας αλλά να αφήσει στα κόμματα που μας έφεραν στη χρεοκοπία , που μας ενέπλεξαν σε καθεστώς ασφυκτικής επιτροπείας , να διαχειριστούν και την όλη κατάσταση αναλαμβάνοντας και την ευθύνη που σαφώς τους ανήκει κατά αποκλειστικότητα κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.

Και το να μη το ξεχνάμε είναι «θέμα βαθιά πολιτικό» .

Μάλιστα η άποψη περί βιασύνης εκφράζεται από δεξιούς ή κεντρώους που ίσως μας αγαπάνε αλλά και από αριστερούς που δε γνωρίζω αν και πόσο μας αγαπάνε.

Είναι όμως από τα πλέον αυτονόητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είχε την επιλογή να απέχει από την ανάληψη της εξουσίας , η οποία είναι και η συνήθης επιλογή ή τακτική των αριστερών κομμάτων της εποχής και όχι μόνο στη χώρα μας. Είναι μια επιλογή έντιμη εφόσον είσαι απόλυτα εναρμονισμένος με τον εαυτό σου , ασφαλής εφόσον μένεις στη θεωρία και δεν επιχειρείς την πράξη αλλά και επειδή δεν εκτίθεσαι στον κόσμο που απευθύνεσαι , αφού πάντα ο στόχος μοιάζει μακρινός και η ευθύνη υλοποίησής του είναι συλλογική και εξαρτάται από πολλούς και μη ελέγξιμους στο τέλος παράγοντες.

Δε θα ήταν όμως εναρμονισμένος με τις ανάγκες της κοινωνίας και το αίτημά του να τελειώνει με τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα όχι στον άλλο κόσμο αλλά σ’ αυτόν , διεκδικώντας το δικαίωμά του να ζήσει χωρίς να του αρπάζουν όλα τα δικαιώματα , να του στερούν την επιβίωση , την ελευθερία του , τον πολιτισμό του. Ακόμη κι αν δεν πιστεύει κανείς ότι θα υλοποιηθεί ένα όραμα , μια ελπίδα , τον κρατά ζωντανό όχι αν την παλεύει ως χίμαιρα αλλά ως κάτι κοντινό με σχέδιο με προοπτική και άμεσες και δραστικές ενέργειες .

Να μη ξεχνάμε εξάλλου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκτίναξε πραγματικά τα ποσοστά του όταν τόλμησε να διεκδικήσει και την εξουσία ανταποκρινόμενος περισσότερο στις ανάγκες της κοινωνίας και υπολογίζοντας λιγότερο το κομματικό κόστος ακόμη και το κατά πόσο ήταν έτοιμος . Ο κόσμος το αντιλήφθηκε , τον αντάμειψε για τη γενναία απόφαση και τον εμπιστεύτηκε φέρνοντάς τον και στην εξουσία.

Βέβαια καταλαβαίνουμε ότι όλο το πλέγμα εξουσίας στην Ευρώπη αλλά και το παλαιό πολιτικό σύστημα εντός της χώρας ακόμη και οι παλιοί με το νέο μανδύα θα ήθελαν την Αριστερά στο περιθώριο , να διαδηλώνει για τις αποφάσεις και τις πολιτικές τις δικές τους αλλά ποτέ να μην κρατά εκείνη το τιμόνι της χώρας , να μην έχει εκείνη την πρωτοβουλία των κινήσεων για την εσωτερική μεταρρύθμιση και την εξωτερική πολιτική ,για να διατηρήσει την ιδεολογική της καθαρότητα , να μη φανεί αναξιόπιστη στον κόσμο –εφόσον εκείνοι δεν έχουν τέτοια προβλήματα- να μην μπει εν πάση περιπτώσει στα «δικά τους χωράφια» ή τσιφλίκια που μόνο αυτοί γνωρίζουν ή και δικαιούνται να διαφεντεύουν.

Να δούμε όμως τι από αυτά που πέτυχε μέχρι τώρα η επτάμηνη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ , θα είχε πετύχει αν συνέχιζε να είναι στην αντιπολίτευση. Όχι μόνο στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στο εξωτερικό.Δε θα τα απαρρυθμίσω θα αναφερθώ όμως σ’ αυτά ως προοπτικές για μια άλλη χώρα και μια άλλη Ευρώπη .

Καταρχήν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ διαπραγματεύτηκε σκληρά έχοντας πιο ψηλά στην ατζέντα τα κοινωνικά δικαιώματα , την προστασία της δημόσιας περιουσίας και των δημόσιων αγαθών , την επιβίωση της χώρας και όχι τη μετατροπή της σε ειδική οικονομική ζώνη ή αποικία χρέους. Παράλληλα επιδίωξε ρωγμές στο ευρωπαϊκό κατεστημένο , την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής Αριστεράς και τα πρώτα βήματα ενός μετώπου ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό που σκοτώνει τους λαούς και τη δημοκρατία στην Ευρώπη.Πώς δε θα ξεσήκωνε εναντίον της η κυβέρνηση έναν ολόκληρο εκβιαστικό και απειλητικό μηχανισμό όταν άγγιξε τα άμωμα δίκαια και συμφέροντα των ισχυρών της Ευρώπης και των εντός της χώρας υποτακτικών τους ; Οπισθοχώρησε στην ανεξέλεγκτη επιλογή της άτακτης χρεοκοπίας και επέλεξε μια συμφωνία , προχώρησε όμως μπροστά εξασφαλίζοντας μέσα στην συμφωνία ανοιχτά παράθυρα για να ανασάνει η χώρα με την προοπτική όσο και όπου μπορεί να άρει αδικίες και ανισότητες υπέρ των κοινωνικών πλειοψηφιών.

Μέσα σε επτά μήνες όσα μέτρα έλαβε στο εσωτερικό της χώρας είχαν όλα κοινωνικό πρόσημο και αφορούσαν τα λαϊκά στρώματα που επλήγησαν περισσότερο , αποκατέστησε αδικίες σε βάρος εργαζομένων αλλά και άνοιξε το μέτωπο για τη διαφθορά και τη διαπλοκή.

Όσο αφορά το μεταναστευτικό χωρίς τη μισαλλοδοξία και αδράνεια των προκατόχων της η κυβέρνηση , έλαβε όσα μέτρα μπορούσε στο εσωτερικό , αντιμετώπισε όμως το θέμα και με τη διεθνοποίησή του εξαναγκάζοντας και την υπόλοιπη Ευρώπη να σχεδιάσει τη μετεγκατάσταση προσφύγων στα εδάφη της αλλά και να αποκαλυφθεί το μέγεθος των προβλημάτων που προκαλεί η πολιτική των εξοπλισμών και ωμών παρεμβάσεων δημιουργώντας μόνιμα εστίες ξεκληρισμένων και απελπισμένων ανθρώπων.

Πουθενά η κυβέρνηση δεν επαίρονταν για ρυθμούς ανάπτυξης και ευημερία χωρίς κοινωνικό αντίκρισμα όπως η ΝΔ η οποία ακόμη και μετά τη διάλυση της κοινωνίας δικαιώνει τις πολιτικές της και χωρίς να τολμά να ομολογήσει κάποιο πρόγραμμα μετρά τι δεν έκανε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε επτά μήνες. Πώς δεν κατάφερε να διορθώσει όλες τις παθογένειες του δικού της κατασκευάσματος μαζί με του ΠΑΣΟΚ και όλη την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που οδήγησε στη χρεοκοπία και επιδείνωσαν οι χειρισμοί τους την τελευταία πενταετία. Έτσι ο μεν κ. Μεϊμαράκης έχει τρελαθεί στην αριθμητική του τι δεν έκανε ο κ. Τσίπρας , η δε κ. Γεννηματά αφού έδωσε άφεση αμαρτιών σε όλο το πολιτικό προσωπικό του κόμματός της ανεξαιρέτως ευθυνών , θυμήθηκε ότι είναι άλλο κόμμα από τη ΝΔ και πασχίζει να το αποδείξει με γενικολογίες και οράματα.

Παρόλ’ αυτά επιχειρούν με κάθε τρόπο να βρίσκονται και πάλι στην εξουσία μαζί με το ΣΥΡΙΖΑ , ως να μη θυμόμαστε όλες τις κυβερνήσεις συνεργασίας των τελευταίων ετών για να κρίνουμε το έργο τους και την αποτελεσματικότητά του . Είχαν όμως ένα κοινό χαρακτηριστικό : ως εξαρτώμενες ήταν και ευάλωτες και ανίσχυρες . Ήταν συμμαχίες για την αλληλοκάλυψη των ευθυνών με το γάντζωμα στην εξουσία με κάθε μέσο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως χρειάζεται την ισχυρή εντολή που ζητά απ’ το λαό για να ξεκινήσει την απελευθέρωση της χώρας από το βραχνά του χρέους , την ανασυγκρότηση του κράτους , την αναδιανομή του πλούτου , την αλλαγή των συσχετισμών στην Ευρώπη , την αποκατάσταση της δημοκρατίας στη χώρα , τη σύγκρουση με τη φοροδιαφυγή , τη διαφθορά και διαπλοκή.

Όχι ως ευχολόγια αλλά με πρόγραμμα , με θεσμικές αλλαγές που φέρουν το πρόσημο μιας άλλης πολιτικής σε όλους τους τομείς από την εκκίνηση της οικονομίας , την ενίσχυση του κοινωνικού κράτους μέχρι τον εκδημοκρατισμό και τον οργανωτικό μετασχηματισμό του.

Είναι μια εθνική προσπάθεια όχι για να την αναλάβει από κοινού με όσους επί σαράντα χρόνια ευθύνονται για την χρεοκοπία της χώρας στην οικονομία, την πολιτική,στις αξίες και τους θεσμούς, αλλά γιατί μπορεί να υλοποιηθεί μόνο με το λαό αρωγό και σύμμαχο .

Ας σκεφτεί ο καθένας επιπλέον και σε ποιους εμπιστεύτηκε την αυτοδυναμία τόσα χρόνια και πώς την καταχράστηκαν και αν πραγματικά αξίζει ο τόπος μας , τα παιδιά μας , εμείς να δοκιμάσουμε και πάλι την ίδια συνταγή με τα ίδια διαβρωμένα υλικά ή « ΝΑ ΞΕΜΠΕΡΔΕΨΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΚΕΡΔΙΣΟΥΜΕ ΤΟ ΑΥΡΙΟ».

(*Η Τουτουντζίδου Μαριάνθη συμμετέχει στο ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ στο νομό Ημαθίας)