Όχι αλλα κάγκελα στη ζωή μας...

Της Τουτουντζίδου Μαριάνθης

"Οι ελπίδες είναι τα όνειρα αυτών που δεν κοιμούνται "
(Πίνδαρος)

Η τωρινή κυβέρνηση σε μικρό χρονικό διάστημα και υπό δυσμενείς συνθήκες ( χρονική πίεση για διαπραγμάτευση , οικονομική ασφυξία , παθογένειες της διοίκησης , μιντιακό περιβάλλον κ.α.) προχώρησε εντούτοις άμεσα σε εφαρμογή μέτρων με έντονο το στίγμα μιας διαφορετικής πολιτικής και μάλιστα στον αντίποδα των προηγούμενων . Γι' αυτό προκαλεί έκπληξη όταν κάποιοι δεν αντιλήφτηκαν τίποτε απ' όλ' αυτά και μάλιστα όταν οι αντιπολιτευτικές φωνές προέρχονται από όσους ευθύνονται με τις πολιτικές τους για χρόνιες παθογένειες , που όχι μόνο τις δημιούργησαν αλλά τις έκαναν και καθεστώς . Με περισσή υποκρισία διερωτώνται " τι έκανε η κυβέρνηση επί οκτώ μήνες " αυτοί που κυβέρνησαν κοντά στα σαράντα έτη , αναφερόμενοι στο θέμα της φοροδιαφυγής , της διαπλοκής , της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και σε άλλα σοβαρά προβλήματα . Δείγματα γραφής στον αντίποδα αυτών των φαινομένων έδειξε ήδη η τωρινή κυβέρνηση με το νόμο για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες , την αντιμετώπιση των βίαιων απολύσεων , το νόμο για την ιθαγένεια , τις ενέργειες και τον αγώνα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης κ.α.

Χωρίς να διαφωνεί κανείς ότι τα πιο σοβαρά προβλήματα που απαιτούν άμεση λύση είναι όσα άπτονται της επιβίωσης και της βελτίωσης της καθημερινότητας των πολιτών , θα ήθελα να σταθώ σε μια απ' τις πρώτες ενέργειες της κυβέρνησης που καλό είναι να μη την ξεχνάμε: το ότι κατάργησε τους καγκελόφραχτους δρόμους . Κι αν αυτό φαίνεται ασήμαντο πλέον είτε μπροστά στα πιεστικά προβλήματά μας , είτε γιατί ένα απ' τα αυτονόητα δικαιώματα είχε χαθεί και επανήλθε , ας θυμηθούμε πώς νιώθαμε με αποκλεισμένους δρόμους για να έρχονται οι εκλεκτοί καλεσμένοι ,με την απαγόρευση διέλευσης στο προαύλιο της βουλής , με τα κάγκελα στις παρελάσεις.

Κι αν προσθέσει κανείς και τις στοχευμένες προσπάθειες εναντίον του κόσμου ώστε να αισθάνεται ο κατεξοχήν ένοχος για την κρίση , για την οποία ήρθε η ώρα να πληρώσει ακόμη και με την ελευθερία του, αν προσθέσει ακόμη και τον εκφοβισμό , τους ποικίλους εκβιασμούς και τον κοινωνικό αυτοματισμό , θα πρέπει να ζυγίσουμε καλά την απώλεια αυτών των αθλιοτήτων με την αλλαγή του πολιτικού σκηνικού.

Και νομίζω ότι το βάρος τους είναι μεγάλο , είναι δυσβάσταχτο , να ανέχεσαι απ' το πολιτικό προσωπικό που ευθύνονταν κατά κύριο λόγο για τη δημιουργία και το ξέσπασμα της κρίσης ενός χρόνια άρρωστου πολιτικού συστήματος , να σου κουνά και το δάχτυλο , να σε νουθετεί , να απαγορεύει τη διέλευσή σου απ' τους δρόμους που περνά αυτός και οι περίοπτοι φίλοι του , να σου ρίχνει ξεδιάντροπα τις δικές του ευθύνες με όπλο του το δικό σου φόβο και τη δική του ασυλία.

Γιατί κατά τη θεωρία του σοκ και δέος που εφαρμόζονταν με ιδιαίτερη ζέση από τους ένθερμους οπαδούς του νεοφιλελευθερισμού , η επίθεση έπρεπε να είναι ολομέτωπη ώστε ο θάνατος της ελπίδας και της αντίδρασης ακαριαίος : επίθεση στην προσπάθεια επιβίωσης , στο ηθικό μας , στην αξιοπρέπειά μας .

Το ότι έφυγαν τα κάγκελα απ' τους δρόμους , δε σημαίνει βέβαια πως έφυγαν εντελώς κι απ' τη ζωή μας , εφόσον ο μεγαλύτερος φόβος , η σκληρότερη βία είναι η αγωνία για επιβίωση . Δεν παύει όμως να είναι μια μεγάλη νίκη του κόσμου που βρέθηκε στους δρόμους παλεύοντας για τη ζωή του , τα δικαιώματά του , την ίδια τη δημοκρατία , να μπορεί να αγωνίζεται με καλύτερους όρους και προϋποθέσεις . Και σ' αυτή τη διαδρομή μια κυβέρνηση της αριστεράς ακόμη και υπό καθεστώς μνημονίων οφείλει να στέκεται δίπλα στην κοινωνία και όχι απέναντι , να την ενθαρρύνει να αγωνίζεται και να μην την εκφοβίζει , να την αφυπνίζει και να μην την αποκοιμίζει , να της ανοίγει δρόμους και όχι να τους φράζει , εφόσον διακηρύσσει πως αυτή είναι η δύναμή της και στόχος της "οι καλύτερες μέρες..."