Λαός σε ενότητα, Αριστερά σε διάσπαση!

Γράφει ο Κώστας Καραγιάννης

  Δύο φορές μέσα σε διάστημα τριάντα ημερών μια πρωτοφανής, αυθόρμητη λαοθάλασσα, τουλάχιστον ενός εκατομμυρίου κάθε φορά πολιτών, κατέκλεισε τις πλατείες όλων των ελληνικών πόλεων  αλλά και όλων εκείνων σε παγκόσμιο επίπεδο όπου εργάζονται, σπουδάζουν και κατοικούν Έλληνες προκειμένου να καταγγείλουν αυτά που έγιναν στα Τέμπη πριν δύο χρόνια, αυτά που έγιναν πριν από το κρατικό έγκλημα και αυτά που έγιναν μετά και που συνεχίζουν μέχρι σήμερα. Προκειμένου να ενώσουν τη φωνή τους με τη νέα που δίπλα στην πυρόσφαιρα αποκάλυπτε : ΔΕΝ ΕΧΩ ΟΞΥΓΟΝΟ και να τη μεταφέρουν στην  κοινωνική  και πολιτική ζωή της χώρας.   

 Ο λαός ενώθηκε  με τις οικογένειες των θυμάτων, «έγινε μια οικογένεια», όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε, για να ζητήσει να λάμψει η αλήθεια, για να απαιτήσει να λειτουργήσει η δικαιοσύνη, να καθίσουν στο σκαμνί οι υπεύθυνοι της τραγωδίας, να αναλάβουν επιτέλους τις ευθύνες τους εκείνοι στους οποίους αυτές αντιστοιχούν, για να πληρώσουν οι ανίκανοι και εγκάθετοι πολιτικοί του σωλήνα, οι γόνοι οικογενειών με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που έκαναν την πολιτική προσοδοφόρο για τους ίδιους επάγγελμα, αυτοί που επιδίδονται σε κάθε είδους επικοινωνιακά τερτίπια για να κρατήσουν τις καρέκλες τους και να πείσουν μάλιστα πως είναι και αναντικατάστατοι!

  Το πραγματικό αυτό κίνημα εκ της τραγωδίας των Τεμπών που κατά κύριο λόγο οικοδομήθηκε πάνω στο δίκιο,  τη βούληση, την επιμονή, τη σοβαρότητα, τον πόνο και την οργή των οικογενειών των θυμάτων με επικεφαλής τις Μάνες των κοριτσιών και αγοριών που χάθηκαν τόσο άδικα, ταρακουνάει για τα καλά το κραταιό καθεστώς Μητσοτάκη και επιταχύνει τις αλλαγές στο πολιτικό τοπίο της χώρας.

  Καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι, νομικοί, φοιτητές, μαθητές  και απλοί πολίτες συμμετέχουν ο καθένας με τον τρόπο του και με τα δικά του μέσα στον αγώνα για τη δικαίωση των θυμάτων, για να μην ξαναζήσουμε νέες τραγωδίες, για μια άλλη χώρα που αξίζουμε, για οξυγόνο στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας.

Ο λαός μίλησε με την παρουσία του στις πλατείες και στους δρόμους και μιλάει πλέον  και στις δημοσκοπήσεις που φαίνεται το υπάρχον σύστημα εξουσίας να μην έχει το κουράγιο και τη δύναμη να τις πειράξει:

Στο ερώτημα αν τα πράγματα  στη χώρα πηγαίνουν προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση, στη λάθος κατεύθυνση απαντάει το 74% και μόνο το 22% προς τη σωστή.

Οι αρνητικές γνώμες για την κυβέρνηση φτάνουν στο 73% , όπως και οι αρνητικές γνώμες για τον ηγεμόνα με το βαρύ επώνυμο αυξήθηκαν κατά έξι μονάδες από το Φεβρουάριο.

Οι πολίτες βλέπουν αρνητικά τον ανασχηματισμού κατά 48% και μόλις το 12% εκφράζει θετική γνώμη, παρά το ότι στην κυβέρνηση συμμετέχει και ο εξ Ημαθίας Λ. Τσαβδαρίδης, βασικό στέλεχος της εξεταστικής για τα Τέμπη,  περί τη λειτουργία της οποίας επισήμως  ειπώθηκε  πως «δεν ήταν η καλύτερη στιγμή της Βουλής»!!!

Τέλος, η πλειοψηφία (56%) θέλει να οδηγηθεί η χώρα πρόωρα στις κάλπες, ενώ μόνον το 42% επιθυμεί η Κυβέρνηση να ολοκληρώσει την τετραετία της.

Η τραγωδία των Τεμπών και οι χειρισμοί περί αυτήν έφεραν στην επιφάνεια πέρα από την κρίση θεσμών και τη βαθύτερη κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών στο σύστημα διακυβέρνησης της χώρας με τις παρακολουθήσεις εχθρών και φίλων, την ακραία ταξική κυβερνητική πολιτική  που φτωχοποιεί δια του πληθωρισμού και της αναδιανομής πλούτου υπέρ των καρτέλ  και μιας μικρής οικονομικής ελίτ.

Τη στιγμή που φαίνεται ότι ο πολιτικός χρόνος του καθεστώτος Μητσοτάκη να εξαντλείται, ποιό θα είναι το νέο που θα γεννηθεί;

Ποιά σχήματα και πρόσωπα θα μπορέσουν  με αξιώσεις να εκφράσουν το βαθύτερο αίτημα πολιτικής αλλαγής και δημοκρατικής διεξόδου όπως το απαιτεί το κίνημα των εκατομμυρίων ανθρώπων που κατέβηκε στις πλατείες και στους δρόμους;  Θα το δούμε αυτό βέβαια εν τοις πράγμασι αλλά τώρα ας αναρωτηθούμε!

Θα προέρχονται από την αριστερά, την κεντροαριστερά και γενικότερα τον προοδευτικό λεγόμενο χώρο που θα ανταποκριθεί σε ένα τέτοιο σοβαρό αίτημα την επαύριον ; (Μιλάμε για την αριστερά όχι από κάποια εμμονή  ή προκατάληψη αλλά διότι αντικειμενικά και ιστορικά ο πολιτικός αυτός χώρος, όπου γης, εκπροσωπεί ή θα έπρεπε εν πάση περιπτώσει να εκπροσωπεί τους πολλούς,  όσους ζουν προσφέροντας πνευματική ή χειρωνακτική εργασία και παράγουν τον κοινωνικό πλούτο που απολαμβάνουμε).

Μόνο με κάποιο πολιτικό θαύμα! Μόνον αν όσοι ηγούνται των χώρων και όσοι ακολουθούν ωριμάσουν αίφνης και κατανοήσουν πως είναι μάταιο, ανόητο και καταστροφικό όχι μόνον για το λαό και τη χώρα αλλά και για τους ίδιους τελικά να συνεχίζουν έναν εμφύλιο που αφορά επιλογές του πρόσφατου ή απώτερου παρελθόντος.

 Αριστερή και προοδευτική στάση ζωής έχει να  κάνει σήμερα, εδώ που φτάσαμε,  με αυτή/ον που ψάχνει, που βρίσκει και τονίζει τα κοινά σημεία, τις κοινές ανάγκες των ανθρώπων της εργασίας,  με αυτή/ον που κινείται με ταχύτητα για να  προλάβει τις ραγδαίες εξελίξεις  σε τοπικό και παγκόσμιο επίπεδο για να τις αντιμετωπίσει σε όποιο βαθμό είναι αυτό εφικτό και να συμμετέχει στο πολιτικό γίγνεσθαι, με εκείνη/ον που δεν καταφεύγει σε μεθοδεύσεις και επικοινωνιακά τρικ με τους εντός των τειχών, με εκείνη/ον  που με ειλικρίνεια αντικρίζει κατάματα την πραγματικότητα και από τις διαπιστώσεις πάει στην πράξη, ώστε με καινοτόμες κινήσεις, με υπερβάσεις και με άλματα, αν χρειαστεί,  να απαλλαγεί από τη στασιμότητα και τη φθορά.  Αριστερή πολιτική κάνει εκείνη/ος που με ψυχραιμία και δημιουργική λογική αντιμετωπίζει τις κατά καιρούς πολιτικές διαφωνίες ως διαφορετικές προσεγγίσεις  που δοκιμάστηκαν από την ίδια τη ζωή με συγκεκριμένα αποτελέσματα που άλλοτε τον δικαιώνουν και άλλοτε τον διαψεύδουν. Εκείνη/ος που όλα αυτά τα εκλαμβάνει ως μαθήματα για νέες άμεσες προσπάθειες, για νέες συνθέσεις πέρα από πικρίες και συναισθηματικές φορτίσεις. Αριστερός και προοδευτικός στο παρόν είναι αυτός που κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του ώστε ο χώρος να ξεπεράσει τη διάσπαση και την πανσπερμία. Σήμερα γιατί αύριο θα είναι πολύ αργά, γιατί «οι καιροί δεν περιμένουν»!

Όσοι, τώρα που οι πολίτες στη συντριπτική τους πλειοψηφία συμμετέχουν στο κίνημα, ψάχνουν για διαφορές, όσοι τρέφονται από τις διαφορές και αδημονούν για προσωπική δικαίωση στο δικό τους πολιτικό πλαίσιο ενώ βλέπουν ότι ο αντίπαλος τους ποδηγετεί, όσοι βγάζουν τα κατώτερα ένστικτα τους στο fb και βάζουν τα συναισθήματα τους πάνω από τη λογική,  ή έχουν αυτοκαταστροφικές τάσεις ή χωρίς να το αντιλαμβάνονται λειτουργούν ως χορηγοί, όχι πλέον του Μητσοτάκη που φαίνεται πως χάνει το παιχνίδι,  αλλά  της  ΝΔ που ετοιμάζει πολιτικό λίφτινγκ και της ακροδεξιάς εφεδρείας  που ενδεχομένως κάποια συνιστώσα της θα έχει και τις ευλογίες  των Τραμπ και Μασκ, αν καταδεχτούν να ασχοληθούν με την πολιτική κατάσταση στη χώρα μας!  

Δεν αναρωτιούνται και δεν ανησυχούν, οι αναπαυόμενοι στα μαξιλάρια των διασπάσεων,  ότι το κυβερνών κόμμα παρά τον ορυμαγδό και τη συντριπτική λαϊκή αντίδραση εμφανίζεται ακόμα πρώτο στις δημοσκοπήσεις και συνεχίζει να έχει τον πρώτο ρόλο; Τι άλλο πρέπει να δουν προ των πυλών για να συνέλθουν και να κάνουν αυτό που σε ένα βράδυ έκαναν οι ομοτράπεζοι τους στη Γαλλία;

Ας αναρωτηθούν αν η πανσπερμία στην κεντροαριστερά με κάπου επτά οκτώ προέδρους κομμάτων και σχημάτων και άλλους τόσους δελφίνους ή αμφισβητίες στο χώρο τους, αποτελεί άραγε μόνον επιτυχία της επικοινωνιακής καταιγίδας του καθεστώτος Μητσοτάκη και της οικονομικής ελίτ του συστήματος εξουσίας ή αποτυχία της ίδιας, της θεωρητικοπολιτικής της ανεπάρκειας, της από καθέδρας προσέγγιση της πολιτικής, της προσέγγισης της ως επάγγελμα  ή της επανάπαυσης  της σε δάφνες του ηρωικού παρελθόντος, με τους εγγυητές της καθαρότητας να παριστάνουν τους κατέχοντες τη μοναδική αλήθεια, θυμίζοντας τη γερασμένη νομενκλατούρα του Ανατολικού μπλοκ.   Και τι περιμένουμε από το  λαό  όταν βλέπει τα γκεσέμια ανίσχυρων σχημάτων  που  στην καλύτερη των περιπτώσεων κινούνται γύρω στο 10% να διαγκωνίζονται περί του ποιος θα πάρει κεφάλι έναντι του άλλου στο χώρο της αντιπολίτευσης και με άκρατο εγωισμό  να συνεχίζουν μια άγονη, καταστροφική και αδιέξοδη αντιπαράθεση που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε αμοιβαία συρρίκνωση και αφανισμό;

     Το πολιτικό μας σύστημα είναι ικανοποιημένο με το διαίρει και βασίλευε στο μεγαλείο του! Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό είναι πως οι πρωταγωνιστές του θεάματος και όσοι ακολουθούν  δεν κατανοούν πως αποτελούν τα θύματα ενός παντοδύναμου μηχανισμού προπαγάνδας, αντιθέτως εκλαμβάνουν τους εαυτούς τους ως συνεπείς αριστερούς, ως χειραφετημένους σκεπτόμενους πολίτες  με ελεύθερη βούληση, που αποφασίζουν γεμάτοι ωραία λόγια και υποσχέσεις να οδηγήσουν στη γη της Επαγγελίας ενώ οδηγούν στην έρημο Σαχάρα!

Οι κοινές υπογραφές των βουλευτών της αντιπολίτευσης στις δύο προτάσεις δυσπιστίας, όπως επίσης η διαπίστωση – πρόταση  που διατυπώθηκε πρόσφατα ότι «Οι πολίτες ζητούν μια προοδευτική συνεργασία. Όσοι συμφωνούν να ξεκινήσουμε μια συζήτηση για μια προοδευτική συνεργασία» δεν είναι ευκαταφρόνητες κινήσεις, ωστόσο είναι τα ελάχιστα μπροστά στην υπάρχουσα κατάσταση  και τα γεγονότα που τρέχουν.   Η συνεργασία των προοδευτικών δυνάμεων επιβάλλεται  από τις ανάγκες των ανθρώπων  εν ονόματι των οποίων οι πολιτικοί μας ομιλούν, από την πραγματικότητα της χώρας και τις εκκωφαντικές εξελίξεις σε παγκόσμιο επίπεδο με τα γεωπολιτικά παιχνίδια να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, με «το μοίρασμα και το ξαναμοίρασμα του κόσμου» όπως μας προειδοποιούσε ο εκ των ιστορικών μας ηγετών που ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τον Ιμπεριαλισμό.

Οι μεγάλοι ηγέτες διακρίνονται από το ότι αντιλαμβάνονται τις εξελίξεις και τις ανάγκες των ανθρώπων. Στους σοφούς ηγέτες «Η μυστική βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων. Και την προσέχουν ευλαβείς». Ας το αποδείξουν  πριν  τους κατακλίσουν οι εξελίξεις και  πριν μετατραπούν σε αθύρματα αυτών.

Ας καλέσουν, σε μια για τον προοδευτικό χώρο επανεκκίνηση ή επανίδρυση ή όπως αλλιώς δημιουργικά την ονομάσουν, χωρίς αποκλεισμούς,  με στόχο την κοινή δράση, την κοινή στόχευση και τελικά την επανένωση δυνάμεων που λειτούργησαν μαζί με επιτυχία στο παρελθόν και με ένταξη νέων, τώρα με μεγαλύτερη εμπειρία και περισσότερη σοφία, αποφεύγοντας κριτικές άκαιρες και άτοπες, αποφεύγοντας πολώσεις και ομαδοποιήσεις οι οποίες οδηγούν σε αντιπαλότητες εντός των τειχών. 

Το πρόβλημα για το λαό, όποτε και αν γίνουν οι εκλογές, δεν είναι να ικανοποιηθούν οι εγωισμοί δύο τριών πολιτικών αρχηγών  και των παρατρεχάμενών τους που μπορεί και να κουβαλούν και κάποια απωθημένα , ούτε και το ποιο κόμμα εντός της κεντροαριστεράς θα περάσει μπροστά από το άλλο, αλλά κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα αποτελέσει κυβερνώσα δύναμη προκειμένου να φύγει η χώρα από τις τελευταίες θέσεις μεταξύ των χωρών της ΕΕ σχεδόν σε όλους τους τομείς, για να λειτουργήσει η υγεία, η δικαιοσύνη, η εκπαίδευση,  ο ενεργειακός τομές, η παραγωγική διαδικασία, η πιο δίκαιη διανομή του παραγόμενου προϊόντος, για μια αξιοπρεπή ζωή γι όλους και στο μέλλον για έναν άλλο κόσμο που είναι εφικτός.   

Δεν νοείται σήμερα λαός σε ενότητα και αριστερά σε διάσπαση. Αποτελεί άρνηση της πεμπτουσίας  της αριστεράς. Αποτελεί άρνηση του βασικού μανιφέστου της, της Βίβλου της αριστεράς,  που κλείνει (καθόλου τυχαία) με τη λέξη  ΕΝΩΘΕΙΤΕ!

Κώστας Καραγιάννης

Φυσικός

Υ.Γ.   Η ένσταση του ΠΑΣΟΚ το 2019 για συνεργασία, όπως την επιζητούσε τότε η απλή αναλογική, αν δεν ήταν προσχηματική, ήταν πως η συζήτηση περί αυτού δεν είχε ξεκινήσει πολύ πριν από τις εκλογές. Σήμερα που καλείται εγκαίρως να συμμετέχει σε μία τέτοια προσπάθεια, αναγκαία όσο ποτέ άλλοτε, ουσιαστικά την αρνείται, δηλαδή την αρνούνται ο Ανδρουλάκης και η Διαμαντοπούλου (Υπεύθυνη λέει πολιτικού σχεδιασμού(!), η Αθηναία εκ Κοζάνης, συμπατριώτισσά μου προς άρση κάθε παρεξήγησης)  και οι συν αυτών. Οι λόγοι μάλλον εύκολο να κατανοηθούν, ο πρώτος είτε γιατί σκέφτεται πως, έστω και αν χρειαστούν κάποια χρόνια, μοιραία θα ψηφιστεί ως ο όμορος  προς τη ΝΔ εναλλακτικός πόλος, «αλλά πικρές οι βουλές του Αλλάχ και σκοτεινές οι ψυχές των ανθρώπων», ενώ η κ. Πολιτικού Σχεδιασμού ως γνωστόν αλληθωρίζει προς τα δεξιά. Ας μην περιφρονούν  όμως τη μεγάλη πλειοψηφία των προοδευτικών ανθρώπων  που επιθυμεί τη συνεργασία και που όπου αυτή δοκιμάστηκε, όπως στο Δήμο της Αθήνας και γενικά στο αυτοδιοικητικό πεδίο, πέτυχε.