Tα δίδακτρα

Του Τάσου Τασιόπουλου

Είναι βέβαιο ότι η Ελλάδα του 21ου αιώνα έχει ανάγκη μιας βαθιάς ανασύνταξης.

Όχι την συνηθισμένη την γενικόλογη, την αυτοθαυμαστική προσέγγιση του δήθεν ευφυούς, που πίσω από την υπερφίαλη ανοησία κρύβει έναν πλεγματικό επαρχιωτισμό.

Είναι βεβαιότερο όμως ότι αυτό απαιτεί περισσή γενναιότητα και κυρίως ειλικρίνεια.

Ο Έλληνας οφείλει να υποστεί ριζικό εκσυγχρονισμό, ως αποτέλεσμα παραδοχή της μεγάλης υστέρησης του.

Η διατήρηση του επιπέδου ζωής δεν αποτελεί κεκτημένο ιστορικό δικαίωμα του Ελληνισμού, ως επιβράβευση της φυλετικής του υπεροχής έναντι των δανειστών του, των φερομένων ως "κουτόφραγκων".

Ασφαλώς και όλη αυτή η μυθοπλασία έλαβε τέλος όταν συγκρουστήκαμε με την πραγματικότητα.

Ο Σαμαράς έκανε δυο χρόνια για να καταλάβει και να σταματήσει να ξεσκίζει τα μνημόνια στις πλατείες με τα Ζάπεια ένα, δύο και τρία.

Ο Τσίπρας χρειάστηκε τέσσερις μήνες για να ξεχάσει το λεγόμενο ως και πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και να μάθει πως θεσμοί και τρόικα αποτελούν το ίδιο πράγμα και πως λεφτά που χρειαζόμαστε ως χώρα δεν έρχονται με νταούλια και ζουρνάδες αλλά με μια συμφωνία δηλαδή με μνημόνιο, αλλά και στη μια και στην άλλη περίπτωση τα δίδακτρα τα πληρώνει ο ελληνικός λαός.

Ο Βενιζέλος δεν χρειάστηκε καθόλου χρόνο για να αντιληφθεί ότι η συμμετοχή της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση σημαίνει και εφαρμογή της πολιτικής των Βρυξελλών, αλλά αν μείνει στην διαπίστωση "εμείς τα λέγαμε" ασφαλώς και αυτό δεν αποτελεί δικαίωση.

Τελευταία εμφανίστηκε ως πολιτικό επιχείρημα η "προνομιούχος γεωστρατηγική θέση" της χώρας.

Δηλαδή αν οι δανειστές δεν συμφωνήσουν, θα δεχτούν μέγα πλήγμα στα γεωστρατηγικά συμφέροντά τους, γιατί εμείς θα φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ.

Βέβαια στην πραγματικότητα οι δανειστές γνωρίζουν καλύτερα από εμάς και από τον Καμμένο ότι αν αυτό γίνει είναι βέβαια η επαναβαλκανοποίηση της χώρας μας επειδή αυτοί ξέρουν καλύτερα από εμάς ότι δεν υπάρχει "εναλλακτικό σύστημα ασφαλείας" καθώς ούτε η Ρωσία ούτε η Κίνα είναι διατεθειμένες να συμμετάσχουν σε μια τέτοια μετάπτωση αφού αυτό το έχουν δείξει σε μικρότερης σημασίας ζητήματα, όπως π.χ. η κατάργηση του εμπορικού εμπάργκο.

Ακούγεται όμως και το επιχείρημα πως "ζούμε σε μια Ευρώπη που δεν ονειρευτήκαμε" και μπαίνει το ερώτημα "ποιοί είναι και πόσοι είναι αυτοί που δεν τους αρέσει η σημερινή Ευρώπη";

Γιατί η τελευταία καταγραφή για το ποια Ευρώπη θέλουμε έγινε με τις ευρωεκλογές του 2014 και σε αυτές τα κόμματα των χωρών που μορφοποιούν την σημερινή Ευρώπη πήραν το 80% των ψήφων.

Η πλημμυρίδα των ευρωπαϊκών χρηματοδοτήσεων είναι γεγονός ότι δημιούργησε και ρηγματώσεις και ανακατατάξεις στον κοινωνικό ιστό και άρα οι επιβλαβείς συνέπειές τους θα διαρκέσουν για δεκαετίες, δεν λύνονται όμως τέτοια προβλήματα ούτε με δημοψηφίσματα, ούτε με εκλογές μέσα σε 100 μέρες.

Γιατί όταν ο πρωθυπουργός απείλησε με δημοψήφισμα εάν οι δανειστές εξωθήσουν τα πράγματα σε συμφωνία που θα ξεπερνάει τις κόκκινες γραμμές, κανενός από τους δανειστές το αυτί δεν ίδρωσε και ο μόνος που απήντησε ήταν ο υπουργός κ. Λαφαζάνης.

Καθώς λοιπόν φαίνεται ως λύση των διαχρονικών μας προβλημάτων να προωθείται η επάνοδος στα αίτια που δημιούργησαν τα οικονομικά και κοινωνικά μας προβλήματα, πρέπει να δομηθεί ένα μικρό ή μεγάλο δραστήριο τμήμα της κοινωνίας με ανακλαστικά επιβίωσης και εκσυγχρονισμού, που σιγά-σιγά θα διατυπώνει έναν ρωμαλέο κοινωνικό λόγο.

Οι πιστοί πρέπει να μάχονται για τον εκσυγχρονισμό με την αυταπάρνηση του υπερασπιστή της έσχατης γραμμής, καθώς φαίνεται ότι έχει διασωθεί, ότι υπάρχουν υγιή και συνειδητά κύτταρα για να αναζωογονήσουν τον άρρωστο κοινωνικό ιστό.

ΥΓ1. Οι δημότες δίδακτρα δεν καλούνται να πληρώσουν μόνον για την κεντρική πολιτική σκηνή, αλλά και για τοπικά ζητήματα, ιδίως όταν σημαντικό τμήμα της κοινωνίας οδηγείται κάτω από ερεθίσματα μεγαλοστομιών άκρατου λαϊκισμού και μάλιστα με μεσσιανική αντίληψη δικαίωσης με την "έσχατη πλάνην χείρων της πρώτης".

ΥΓ2. Κανένα οικονομικό πρόβλημα μιας κυβέρνησης ή μιας Νομαρχίας ή ενός δήμου δεν μπορεί να λυθεί με πολιτικά μέσα. Όποιος υποστηρίζει ότι παραιτούμενος ή επανεκλεγόμενος λύνει οικονομικά προβλήματα ή δεν ξέρει τι του γίνεται ή ψεύδεται ασυστόλως.

ΥΓ3. Καλώς μας ήρθε το τρίτο μνημόνιο, έστω και αν για αρχή έχει πρόβλεψη μέτρων 14 δις.