Η μεταφορά

Του Τάσου Τασιόπουλου

Στην εκφορά του ελληνικού λόγου εκτός από τις εικόνες βρίσκουμε πολλούς εκφραστικούς τρόπους όπως τις παρομοιώσεις , τις αντιθέσεις , τις υπαλλαγές, τις περιφράσεις, τις παρηχήσεις, τις προσωποποιήσεις, τις συνεκδοχές, και κυρίως τις μεταφορές ως σχήμα λόγου κατά το οποίο άλλα λέμε και άλλα εννοούμε.

Μεταφορά δηλαδή, είναι το σχήμα λόγου <<καθ' ό, έννοια τις εκφράζεται ουχί δια κυριολεξίας αλλά δια παραβολής>> π.χ <<ο αδαμάντινος χαρακτήρ>> του υπουργού κ. Βαρουφάκη έμαθε στην Ευρώπη <<την δημιουργική ασάφεια>> την οποία όμως δεν καταλαβαίνουν οι Γερμανοί γιατί στην Γερμανική γλώσσα δεν υπάρχει η μεταφορά ως σχήμα λόγου αλλά ως π.χ <> δηλαδή <<ΓΡΑΦΕΙΟ ΜΕΤΑΦΟΡΩΝ ο Γιάννης>>.

Η κάθε εκλογική νίκη είτε πρόκειται για έναν δήμο, είτε για μια χώρα συνιστά ένα λαμπρό στιγμιότυπο, η διοίκηση όμως είναι μια υπόθεση διαρκείας και γι' αυτό και χρειάζονται κανόνες λειτουργίας και κυρίως προσαρμογή στην σκληρή πραγματικότητα.

Σε μια τέτοια περίπτωση πρέπει οι κυβερνώντες να διαχωρίσουν την έννοια της διαμαρτυρίας από την έννοια της διεκδίκησης την οποία πρέπει να συνδέσουν με την έννοια της διαπραγμάτευσης κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά για να καταλαβαίνουν και οι κουτόγραγκοι που δεν ξέρουν από τα φτιασίδια της ελληνικής γλώσσας .

Βέβαια το πόσο διεκδικητικός είναι ένας άνθρωπος μπορεί να αλλάξει. Το ίδιο και ένας δήμαρχος ή ένας υπουργός.

Μας αλλάζουν οι σχέσεις , οι καταστάσεις γύρω μας. Μας αλλάζει η εμπειρία της ζωής. Προϋπόθεση για να γίνει αυτό είναι να είμαστε ικανοί να την αφομοιώνουμε. Μια ικανότητα που δεν είναι αυτονόητη στον κάθε υπουργό.

Προφανώς, και δεν είναι δυνατόν να είμαστε διαρκώς ευχαριστημένοι από την συμπεριφορά των άλλων , ούτε πάντα οι άλλοι να μας κάνουν όλα τα χατίρια.

Ίσως στις μέρες μας να βιώνουμε αυτήν την <<ασυνεννοησία>> σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Και παρόλο που βιώνουμε αυτήν την <<ασυνάρτητη ασυνεννοησία>> με τις συνέπειες της οικονομικής ύφεσης , έχουμε έρευνες που δεν δείχνουν ότι νιώθουμε θυμό , οργή και απογοήτευση, αλλά μοιάζουμε μουδιασμένοι.

Αυτό το μούδιασμα μπορεί να είναι ή ένδειξη πολιτικής ωριμότητας ή ενδεικτικό μιας συλλογικής ενοχής καθώς αν αποτύχει και η σημερινή προσπάθεια τότε δυστυχώς έχει τελειώσει το πολιτικό απόθεμα του δημοκρατικού τόξου και τα χειρότερα πράγματα έρχονται.

Ασφαλώς υπάρχει μια αλήθεια και μια λογική αλλά για να κυβερνηθεί η μάζα πρέπει να χρησιμοποιηθεί ο φόβος κάποιας <<αλήθειας>> έστω και αν τα κριτήρια με τα οποία την ζυγίζεις είναι αμφίβολα.

Τα παλιά τα χρόνια ο βασιλιάς μεταμφίεζε το φόβο σε θρησκεία και αργότερα η Δημοκρατία βρήκε ως αιτία το καθήκον , τον σεβασμό και τη δύναμη η οποία μεταμφιέζεται σε δικαίωμα για τους ισχυρούς και την αδυναμία η οποία μετατρέπεται σε καθήκον για τους αδύναμους , αποφεύγοντας συνήθως τον νόμο γιατί ο νόμος δεν είναι κανενός.

Έτσι ο νόμος μένει ορφανός γιατί πρέπει να μοιράσει σωστά δυο αντίθετα πράγματα: την δικαιοσύνη και το συμφέρον .

Επειδή έτσι έχουν τα πράγματα και επειδή οι δανειστές κυριολεκτούν χωρίς άλλα να λένε και άλλα να εννοούν όπως η σημερινή κυβέρνηση , είναι βέβαιο πως όσο γρηγορότερα αποδεχτούμε τους θεσμούς ως μνημόνιο τόσο πιο εύκολα θα ξεπεράσουμε σκοπέλους διεκδικώντας με επίγνωση και όχι καταπίνοντας προσβολές με πληθωρισμό λόγων και ένδεια έργων .

Αν δεν γίνει αυτό και μάλιστα το συντομότερο δυνατό τότε θα επαληθευτούν κάποιοι κακεντρεχείς του παρελθόντος που έλεγαν ότι: <<είναι διαχρονικό το παραμύθι της αριστεράς ότι αποτελεί την ελπίδα του λαού. Η αριστερά δεν θέλει να κυβερνήσει. Ιδεολογία πουλάει και δεν θέλει να απομυθοποιηθεί.>>

Τώρα όμως μπήκε στο χορό και πρέπει να αποδείξει ότι δεν είναι προσκυνητής ως συνέταιρος του Καμένου.

ΥΓ1.Παραμύθι είναι και ο θεσμός του συμπαραστάτη του δημότη. Δεν είναι άλλοθι όμως αυτό ώστε να έχει τη γνωστή χάλια αντιμετώπιση ο θεσμός .

ΥΓ2. Βελτίωση επιδέχονται όλοι οι κανονισμοί λειτουργίας όλων των οργανισμών . Εκείνο που βαραίνει περισσότερο είναι η μη τήρηση όσων προβλέπει ο οποισδήποτε –έστω κακός- κανονισμός, και κυρίως η έλλειψη σεβασμού για λόγους αντιπολιτευτικής αυτοπροβολής των τριτοτετάρτων.

ΥΓ3 Το καλαμπούρι με τα λύματα Μελίκης που δημοπρατήθηκε με 10 χαμένα μηχανόσημα , που εφευρέθηκε οψιγενής λόγος για να δωθεί σε εργολάβο τον φάκελο του οποίου κατέθεσε Δημοτικός Σύμβουλος της παράταξης Δημητριάδη , που αιτήθηκε και πέτυχε διάλυση της σύμβασης με την προηγούμενη διοίκηση και θα αποζημειωθεί κιόλας με εκαντοντάδες χιλιάδες ευρώ , που είχε μελέτη της πλάκας για να χωράει krings , που στον βιολογικό άνοιξε μόνον η μια προσφορά με μηδενική σχεδόν έκπτωση ενώ μια άλλη από ότι λέγεται κλειδώθηκε σε κάποιο συρτάρι και ας είχε 22%, το καλαμπούρι αυτό πρέπει να τελειώνει. Εκτός αν δεν υπάρχει τσίπα.

Άρα το βέβαιο είναι ότι περί του υποτιθέμενου αυτού έργου το μνημόσυνο έγινε προπολλού, μπας όμως και μοιράστηκαν τίποτα κόλυβα και φωνασκούντες μερικοί ξέχασαν να δοξάσουν τον μακαρίτη επειδή το κουπάκι του μνημόσυνου ήταν λειψό;