Χαμένη ισορροπία...

Η συνεργασία είναι μια διαδικασία που οφείλει να διερευνηθεί από το νικητή, που ενδιαφέρεται να διοικήσει και τον χαμένο που θα κληθεί να συμβάλλει, προβάλλοντας αιτήματα και διεκδικώντας ανταλλάγματα για να συμμετέχει. Αυτή η διαδικασία αν είναι ανοιχτή, διαφανής, με πλαίσια προγραμματικών συμφωνιών (στόχων, επίλυσης προβλημάτων και παρουσία κόκκινων γραμμών) είναι μια ουσιαστική στάση. Αν εδώ τεθεί ως πρωτεύον στοιχείο το «τι θα πει ο κόσμος» έχεις χάσει το παιχνίδι. Δεν μπορείς να τους ρωτήσεις όλους, ούτε να αναλύσεις διεξοδικά το ρόλο σου ως εκφραστή σου, αντιπροσώπου-εκπροσώπου των ψηφοφόρων σου. Άρα οφείλεις να τηρήσεις πολιτική στάση, να πάρεις πολιτικές αποφάσεις. Και αυτή είναι υπεύθυνη θέση, με στόχο να ελέγξεις την εξουσία, να συμμετέχεις στη διοίκηση, διεκδικώντας καλύτερες λύσεις και επίτευξη εφικτών στόχων, προς όφελος της κοινωνίας.

Ο νόμος επιβάλλει συνεργασίες και ο ρόλος των υποψηφίων και των συνδυασμών δεν είναι περιθωριακός. Ο διάλογος προς όφελος της κοινωνίας είναι αναγκαίος. Οι όροι συνεργασίας οφείλουμε να ΄ναι διαφανείς και σε κάθε περίπτωση να διασφαλίζονται από καθαρότητα, εντιμότητα και απουσία υπόνοιας για συναλλαγές, μακριά από οικονομικά –ατομικά και ομαδικά- ανταλλάγματα. Η πολιτική διεκδίκηση αποτελεί θεμιτή στόχευση. Η παραχώρηση κάποιων θέσεων προκρίνεται από λογικές συνεργασίας και συμπόρευσης βάση του σχετικού νόμου. Δεν μπορείς να διαπραγματευτείς συνεργασία -έστω και ως ισχυρότερος, ως νικητής- χωρίς να δώσεις κάτι, διεκδικώντας «φασιστικά» μόνο να λάβεις. Αυτό και παράλογο είναι και άδικο…

Κάποιοι ίσως βιάστηκαν να αναλύσουν τα αποτελέσματα και να κάνουν προβλέψεις. Πάντα πριν την τελική ευθεία υπάρχει μια τελευταία στροφή και αυτό πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπ’ όψιν. Όποιοι δεν αντιληφθούν πως η σύνθεση και η συνεργασία είναι στοιχεία προόδου μάλλον συνεχίζουν να απέχουν από την πραγματικότητα. Διεκδικείς, όχι επί προσωπικού αλλά για να παίξεις το ρόλο του εκπροσώπου ενός τμήματος της κοινωνίας. Όταν μέρος αυτής, δεν σε προκρίνει ως τον καταλληλότερο να διοικήσεις αλλά δεν σου απαγορεύει ή καλύτερα σου παρέχει ρόλο συν-διαμορφωτή, συν-διοικητή, αυτό αποτελεί υποχρέωση σου και πολιτικό σου καθήκον, με βάση τη στόχευση του θεσμού.

Τα περί «κομματοκρατίας» αλλά καρτ και «κατόπιν άβολων τετελεσμένων», ας τα σκεφτόταν κάποιοι πριν. Αν τίθεται θέμα κομμάτων και πειθαρχίας-στήριξης των ημετέρων, κακώς αφέθηκαν οι κομματικές ταμπέλες στο σπίτι και το παίξαμε όλοι ανεξάρτητοι. Ας κατέβαιναν κομματικά οι όψιμοι ενδιαφερόμενοι και ας το διεκδικούσαν με τέτοια ταυτότητα και με μια υποψηφιότητα εξ αρχής. Η επίκληση αλά καρτ και η βολική λήθη δεν κάνει κυρίαρχη την κομματική θέση αλλά την προσωπική ιδιοτελή στόχευση και χαρακτηρίζεται στοιχειωδώς υποκριτική.

Εν τέλει τι επιθυμούν οι πολίτες; Η μήπως τι επιθυμούν τα συμφέροντα; Τι θέλουν άραγε οι «περί» και οι «παρά» που στοχεύουν σε ιδιοτελείς σχέσεις με την εκάστοτε «δική» τους εξουσία; Η εξόντωση των άλλων γίνεται αυτοσκοπός. Η στόχευση γίνεται με αρνητισμό γιατί έτσι είναι εύκολη και εφικτή μέσω γενικεύσεων και αοριστολογίας. Εκθέτεις τον κακό, τον «εχθρό» και στοχεύεις σε αποδοκιμασία του. Αν το πετύχεις κέρδισες. Τόσο απλά. Η στόχευση με αρνητισμό και ιδιοτέλεια δίνει πρόκριση σε άλλους και όχι στους καλύτερους. Όταν δεν μπορείς να εκφράσεις πειστικά θετικά επιχειρήματα δικής σου πρόκρισης και συνεχώς ακολουθείς αρνητική στάση αποδόμηση του εχθρού μάλλον υστερείς. Η υποκρισία αυτών -των εκτός των τειχών- που ενδιαφέρονται φιλολογικά τάχα αλλά σχετίζονται διακαώς ως άμεσα ενδιαφερόμενοι περισσεύει. Οι «περί» και οι «παρά» έχουν σοβαρούς λόγους και διαθέτουν αρκετούς –πειστικούς για τη μάζα- τρόπους για να εμπλακούν. Όλα στο βωμό μιας μακιαβελικής προσωπικής στόχευσης με δήθεν κοινωνική ευαισθησία…

Ο κόσμος θα πει και πάντα θα λέει. Αν μας διακρίνει σοβαρότητα –ατομική και πολιτική- οφείλουμε να σεβαστούμε το αποτέλεσμα και να αναλάβουμε δράση. Να μην αυτοπεριοριστούμε ούτε να αρνηθούμε το ρόλο μας. Δεν είμαστε πρωταγωνιστές ως «αρχικά ηττημένοι» μπορούμε όμως να αναλάβουμε δράση ως συμπρωταγωνιστές και να δρομολογήσουμε καλύτερες προοπτικές με την παρουσία μας και τον έλεγχο της εξουσίας. Διαφορετικά περνάς στο περιθώριο και απλά υπάρχεις χωρίς λόγο και θέσεις. Είναι αυτό άραγε που θέλουν οι πολίτες ή αυτό που επιζητούν οι «κόρακες» άλωσης της εξουσίας; Σε μια κοινωνία όπου μεγεθύνονται και αυξάνουν οι αρνητικές πρακτικές και οι ευτελείς διαδικασίες, οφείλουμε να σηκώσουμε ανάστημα. Να λειτουργήσουμε και να συμπεριφερθούμε με σοβαρότητα ως πολιτικά όντα, σεβόμενοι τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας και τον τόπο μας.

Η αξιοπιστία μας βάλλεται συνεχώς μέσω γενικευμένων περιστατικών που τείνουν να γίνουν καθεστώς και οι απόντες να θεωρούνται γραφικοί ή βλάκες. Οι συμφωνίες μέσω συναλλαγών –χρηματικών όπως ακούγονται κατά κόρον- αντί να καταδικάζονται θεωρούνται μαγκιά και η απουσία θέσεων και λόγου καλύπτεται από «αμοιβόμενες» προβολές-διαφημίσεις και χρηματισμό συνειδήσεων με ορισμό ταρίφας ετεροπροσδιορισμένο (πόσα πήρε ο άλλος…) και συνεχώς αυξανόμενο, σε άτομα και σε αριθμό…Βρισκόμαστε στο σημείο που οι “άτιμοι” θεωρούνται ξεχωριστοί !!!

Δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ούτε πρόκειται να γίνουμε. Γιατί για να γίνεις κάποιος θα πρέπει να προσπαθήσεις με βάση αρχές και αξίες, με χαρακτήρα που δίνει υπόσταση στα άτομα και τα κάνει «κάτι περισσότερο από αυτό που αντιλαμβάνονται οι πολλοί…». Ο κίνδυνος να γίνεις ένας σαν όλους τους άλλους αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγή και όχι πρότυπο. Διαφορετικά θα καταλήξουμε στο «αν ότι βλέπεις, νομίζεις πως ταιριάζει γάντι με αυτό που ονειρεύεσαι τότε μάλλον ένα συμβαίνει: ΑΓΝΟΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ…»

*Οικονομολόγος ΑΠΘ, Υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αλεξάνδρειας στον συνυδασμό "Δύναμη Ανατροπής - Νέα Σελίδα" του υποψηφίου δημάρχου Μιχάλη Χαλκίδη