Αποχαιρετιστήρια επιστολή

Γράφει η Μαρία Ξανθοπούλου, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

Το μονοπάτι της απώλειας, είναι μια δυσάρεστη και επίπονη στιγμή που καλείται ο άνθρωπος να βαδίσει. Κομμάτι αναπόσπαστο της ζωής κι όμως πολλοί άνθρωποι αποφεύγουν να αντιμετωπίσουν. Η απώλεια συνοδεύεται από μια ποικιλία συναισθημάτων όπως σοκ, πόνο, άγχος, θυμό, θρήνο, απογοήτευση, απελπισία. Τα συναισθήματα είναι πολλά και υποκειμενικά καθώς εξαρτώνται και από το είδος της απώλειας Δεν υπάρχει «σωστός» ή «λάθος». Υπάρχουν όμως υγιείς τρόποι για να διαχειριστείτε, να μειώσετε τη θλίψη και να προσαρμοστείτε στην απώλεια. Να βρείτε νέο νόημα στη ζωή σας και να προχωρήσετε. Στη ζωή δεν είναι ο θάνατος η μοναδική κατάσταση που χαρακτηρίζουμε ως απώλεια, υπάρχουν πολλές συνθήκες και πολλά τα μονοπάτια της.

Στην συνολική θεραπευτική συνεργασία μου με όλους τους θεραπευόμενους έχω συνηθίσει και ένα από τα τελευταία θέματα που συζητώ, αν δεν έχει προκύψει πρωτύτερα, είναι και αυτό της σωστής διαχείρισης και αντιμετώπισης της απώλεια και του αποχαιρετισμού. Θεραπευτικά κλείνω με μια αποχαιρετιστήρια επιστολή που συντάσσουμε και οι δύο, θεραπευτής και θεραπευόμενος. Έχω συνηθίσει να κάνω αρχικά μια αναδρομή πίσω στον χρόνο, να θυμηθώ πως πρώτο-μπήκε ή ακόμα και πως ήρθε πρώτη φορά μαζί μου σε επαφή. Ποιο ήταν το αρχικό του αίτημα και τι τελικά δουλέψαμε σε όλη την θεραπευτική πορεία. Η επιστολή περιλαμβάνει όλες τις τεχνικές που εφαρμόσαμε με σκοπό να μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατρέξει και να θυμηθεί. Αναφορά γίνεται και στα συναισθήματα που βιώσαμε στις εκάστοτε συνθήκες και στην σωστή διαχείρισή αυτών. Παρακάτω σας παραθέτω, μετά από προσωπική έγκριση του παραλήπτη μια πρόσφατη αποχαιρετιστήρια επιστολή. Για να διαφυλάσσω το απόρρητο προχώρησα σε αλλαγές κάποιων σημαντικών στοιχείων με μια προσπάθεια όμως να μην αλλοιώσω την πρωτότυπη αίσθηση του.

«Α. ξεκινώντας σήμερα να γράφω το αποχαιρετιστήριο γράμμα σου, περνάνε από το μυαλό μου πολλές εικόνες, δικές σου μέσα σε αυτό τον χώρο. Σε θυμάμαι, πως πρώτο- μπήκες δειλά δειλά, την πρώτη φορά και πως έφυγες, στην προτελευταία μας συνεδρία. Μου ανακοίνωσες, πως μετά το καλοκαίρι σου στην Σάμο για εργασία, αποφάσισες να φύγεις στο εξωτερικό, πάλι για εργασία. Χάρηκα πολύ με αυτή την απόφαση σου. Θεωρώ πως ναι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και είσαι έτοιμος να ανοίξεις για τα καλά τα φτερά σου. Να απομακρυνθείς από τα οικεία. Ο κόσμος σε περιμένει!

Θυμάμαι καλά την πρώτη μας συνάντηση, νομίζω δεν θέλω να γράψω εδώ λόγια σου από αυτήν. Συνήθως το κάνω. Με αυτή την μεγάλη αντίθεση που προκύπτει από το πώς ήρθες και πως φεύγεις, έρχεται στην επιφάνεια η συνολική θεραπευτική δουλειά.

Ας συμφωνήσουμε απλά πως το αρχικό σου αίτημα ήταν κρίσεις πανικού μετά από έντονες και αρνητικές σκέψεις. Αρνητικές σκέψεις για εσένα, για τους ανθρώπους και γενικά για την ζωή. Πέρα από τις κρίσεις και το άγχος σου υπήρχε και μια ελαφριά κατάθλιψη και μια διαδικτυακή εξάρτηση. Η επικριτική συμπεριφορά απέναντι στον εαυτό σου ήταν έντονη, σου έκλεβε κάθε ενέργεια… Έβλεπα μπροστά μου ένα πλάσμα που υπέφερε… Άλλο ένα στοίχημα παίχτηκε στο μυαλό μου, να σε δω να πετάς… να καταφέρεις να βάζεις και να πετυχαίνεις σιγά σιγά κάποιους σημαντικούς στόχους. Στόχοι που θα δυνάμωναν την Αυτοπεποίθηση σου. Από την άλλη πάλευα να κρατήσω σφιχτά το φίμωτρο στον επικριτικό σου λόγο, για να ενδυναμώσουμε την Αυτοεκτίμησή σου.

Η καταγραφή των αρνητικών σκέψεων και η σωστή αξιολόγηση τους. Το διάγραμμα της διάθεσης, η τεχνική του Στοπ, η επίκληση, η εκπαίδευση να νιώθεις όλη την γκάμα των συναισθημάτων ήταν κάποια από τα εργαλεία που εφαρμόσαμε. Η Ψυχοεκπαίδευση για το άγχος και τα ανθρώπινα συναισθήματα, ιστορίες όπως του αλυσοδεμένου ελέφαντα κ τα λόγια του κόσμου, η δυναμική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, βιβλία αυτοβοήθειας όπως των εμμονών και της Διεκδικητικής συμπεριφοράς. Με όλα δούλεψες και ασχολήθηκες, με όλα αυτά απέκτησες τον έλεγχο αλλά και την κατανόηση του εαυτού σου. Κάθε μικρό βήμα σε έφερνε όλο και πιο κοντά στον στόχο σου.

«Η μόνη κατάσταση στην οποία θα μπορούσες να δείξεις θάρρος, είναι όταν φοβάσαι»

Παραθέτω αυτούσια αυτά τα λόγια σου, όπως τα σημείωσα στις 25.08.2017…

Άρχισες να οριοθετείς, να ερμηνεύεις σωστά, να κάνεις σχέδια και όμορφες σκέψεις έβαλες στόχους. Άρχισες να αντιλαμβάνεσαι καλύτερα τι σου συμβαίνει και μετά παλινδρόμησες. Αγχώθηκες, φοβήθηκες και πάμε πάλι από την αρχή. «δώσε μου έναν λόγο να υπάρχω» (είχες πει) και το μονοπάτι αυτό οδήγησε πάλι πίσω και βαθιά μέσα σου. Και το περπάτησες και διατύπωσες προσεκτικά τι ακριβώς θέλεις. Και προχώρησες προς αυτή την κατεύθυνση. Άρχισαν να βγαίνουν βαθύτεροι φόβοι στην επιφάνεια, όπως αυτός της απόρριψης και της αποτυχίας. Είχες όμως πλέον την ικανότητα και απαντούσες σε αυτές τις υποθέσεις που ξεπηδούσαν από μέσα σου και δεν σε πάγωναν όπως παλιά. Από την άνοιξη οι εξελίξεις και τα άλματα που έκανες στις επιλογές σου ήταν πολλές και έντονες. Ταξίδεψες, εκπαιδεύτηκες, έτρεξες, έβαλες προτεραιότητες, και άρχισες να απομακρύνεσαι από την ζώνη ασφαλείας. Και ναι τον Μάιο ξεστόμισες: «Χαίρομαι» και εμένα η καρδιά μου φτερούγισε από χαρά… χαιρόμουν που σε έβλεπα χαρούμενο.

Α. η επιθυμία σου να τα καταφέρεις η συνέπεια και εργατικότητα σου, η ειλικρίνεια και η εμπιστοσύνη σου σε συνόδεψαν σε όλη την πορεία. Εργάστηκα πολύ ευχάριστα μαζί σου και σε ευχαριστώ βαθύτατα που με εμπιστεύτηκες. Είσαι ένας ευγενικός, ευαίσθητος και πολύ συμπαθητικός άνθρωπός και δεν θέλω ούτε να το αμφισβητήσεις ούτε να το ξεχάσεις ποτέ αυτό.

Με κάθε εκτίμηση Μαρία Ξ.

Είμαστε άνθρωποι και είμαστε πλασμένοι από Αγάπη, να το θυμάστε αυτό το τόσο απλό!

«Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, καν' το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί»

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές