Η επικαιρότητα του αγροτικού ζητήματος και οι αγροτικές κινητοποιήσεις

Γράφει ο Τάσος Βασιάδης

Τα όντως μεγάλα προβλήματα που διαμορφώνουν σήμερα το αγροτικό ζήτημα στην Ελλάδα, όπως εξελίχθηκε στις ημέρες μας, με την ακρίβεια σε βασικά προϊόντα, την ενεργειακή κρίση και τις καταστροφές από τις θεομηνίες της προηγούμενης χρονιάς, οδηγούν σε αδιέξοδο την ουσιαστική επικοινωνία του αγροτικού κόσμου με το επίσημο κράτος.

Η κλιμάκωση των αγροτικών κινητοποιήσεων που εκδηλώνονται, με την αυξανόμενη συγκέντρωση τρακτέρ στα μπλόκα κομβικών σημείων του εθνικού οδικού δικτύου, τους αποκλεισμούς και τα συλλαλητήρια, προοιωνίζουν δυσμενείς εξελίξεις.

Η κοινή γνώμη παρακολουθεί με αισθήματα απογοήτευσης, το αδιέξοδο στο οποίο έχει περιέλθει η επικοινωνία του αγροτικού κόσμου με την πολιτική ηγεσία, αφού ο πολλά υποσχόμενος διάλογος δεν επέφερε το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Και αυτό διότι για να υπάρξουν αποδεκτές από όλες τις πλευρές λύσεις, απαιτείται η υποχώρηση από τις ανελαστικές θέσεις, πράγμα το οποίο δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα.

Έτσι οι αγρότες κάτω από τα φάσμα της εξοντωτικής προοπτικής που τους απειλεί, οδηγούνται αναπόφευκτα σε ακραίες κινητοποιήσεις, πράγμα το οποίο αναμένεται να έχει ευρύτερες δυσμενείς συνέπειες.

Αποτελεί κοινή γνώση ότι η οποιαδήποτε απεργιακή κινητοποίηση δεν συνεπάγεται επιπτώσεις μόνο στον αμέσως απεργούντα εργαζόμενο και στην εργοδοσία του.

Οι απεργιακές κινητοποιήσεις όποια μορφή και αν λαμβάνουν, από οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα κι αν πραγματοποιούνται, έχουν άμεσες και βλαπτικές συνέπειες για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και εκεί έγκειται η δυναμική τους και η αποτελεσματικότητα τους ως μέσο πίεσης.

Το γεγονός δε ότι οι αγρότες σαν μόνο τρόπο απεργίας διαθέτουν την ακραία και πέραν της νόμιμης οδού μέθοδο των οδικών αποκλεισμών, δεν παύει να εντάσσει τον αγώνα τους στις απεργιακές κινητοποιήσεις, με τις ευρύτερες κοινωνικές συνέπειες.

Η ιδιαιτερότητα ωστόσο των αγροτικών κινητοποιήσεων έγκειται στο γεγονός ότι πολύ πριν εκδηλωθούν, οι συνέπειες των ζεόντων προβλημάτων του αγροτικού κόσμου και της πρωτογενούς παραγωγής, συμπαρασύρουν την δευτερογενή και την τριτογενή παραγωγική διαδικασία με αποτέλεσμα την ραγδαία πτώση των εισοδημάτων και την έκρηξη της ανεργίας.

Τις συνέπειες δηλαδή του αγροτικού αδιεξόδου εισπράττει το σύνολο της κοινωνίας που αναπόφευκτα συμπαρασύρεται στην οικονομική κρίση που σοβεί.

Κάτω από αυτή την προσέγγιση του επίκαιρου αγροτικού ζητήματος, γίνεται ευρύτερα κατανοητό ότι η έμπρακτη ανταπόκριση στα αιτήματα των αγροτών δεν αποτελεί απλώς ικανοποίηση μιας κοινωνικής ομάδας που κινητοποιείται, αλλά την στήριξη ολόκληρης της κοινωνικοοικονομικής υποδομής της χώρας.

Οι οδικοί αποκλεισμοί και τα συλλαλητήρια δεν αποτελούν παρά μια έκφανση της γενικότερης κρίσης η οποία γιγαντώνεται και συντηρείται από τα επιδεινούμενα αγροτικά προβλήματα.

Ευχή και παρότρυνση όλων είναι να αποφεύγονται οι αποκλεισμοί του οδικού δικτύου που επιδεινώνουν την ήδη υφιστάμενη κρίσιμη κοινωνικοοικονομική κατάσταση.

Όταν όμως τα πράγματα φτάνουν εκεί, οι ευθύνες δεν βαραίνουν τον αγροτικό κόσμο που αγωνίζεται για την ίδια του την υπόσταση, αλλά το γενικότερο πολιτικό και κοινωνικό σύστημα στα πλαίσια του οποίου, οι εξελίξεις οδηγούνται σε αυτόν τον αδιέξοδο δρόμο.